Bij de aftiteling van deze film dacht ik "Jammer, dat was het net niet!". De film begint namelijk best veelbelovend, maar duurt te lang en ze hebben uiteindelijk geprobeerd om teveel verhaallijnen in te stoppen waardoor je belaagd wordt met emotionele stukken en geen ervan echt tot uiting komt. Behalve het hoofdverhaal die ik daardoor wel geslaagd vind. Cameron Diaz en Toni Collette betreden in deze film de arena als twee compleet verschillende zussen. Diaz is een onserieuze, slordige en weinig rekening houdende jongedame waar de mannen gek op zijn. Een rol die wel voor haar weggelegd is en die ze goed doet! Haar zus (Toni Collette) is juist de verstandige, carriëre makende vrouw waar geen enkele man naar omkijkt. Zij acteert ook goed en zet een overtuigende rol neer als 'een gewone vrouw'.
Het tweetal heeft een bijzondere haat-liefde relatie. Dit verandert echter als Diaz naar bed gaat met de enige man waar Toni een oogje op had. Toni schopt Diaz het huis uit en ze zien elkaar een tijdje niet. In deze tijd gebeurt er heelveel: Toni kapt met haar werk als advokaat en begint een hondenuitlaatdienst! Zij ontmoet eveneens haar droomprins. Diaz ontdekt dat ze een oma heeft en gaat hiernaartoe. In eerste instantie om haar geld te ontfutselen, maar later wordt ze verstandig en begint ze een carriëre als verpleegster. Ze komt onder ogen dat ze nauwelijks kan lezen dankzij een blinde oude man in het ziekenhuis die haar poëzieboeken toereikt om voor te lezen. Er gaan nog een aantal andere kleine verhalen spelen, maar deze zijn helaas minder boeiend. De twee bloedsverwanten komen uiteindelijk weer bij elkaar dankzij hun splinternieuwe oma en het verhaal eindigt uiteindelijk gelukkig, maar niet zonder de benodigde pijnlijke momenten en de noodzakelijke leerprocessen.
