Dee Snider kennen sommigen onder ons misschien wel van de foute metal band Twisted Sister. Dee meent echter niet alleen verstand te hebben van cheesy metal, maar ook van horror. Een typisch geval van kosmische zelfoverschatting, zullen we maar zeggen. Het gedrocht Strangeland komt grotendeels op zijn conto: Hij schreef, produceerde en ´schittert´ er in als de schizofrene body artist Captain Howdy. Ja, je hoort het goed Captain Howdy.
Als dit nog niet voldoende is om je uit pure misère aan het lachen te brengen, heeft de kwaadaardige protagonist uit deze film een uiterlijk waarvoor Danni van Cradle of Filth zich zou schamen. Captain Howdy´s grootste hobby is via chatrooms tieners bij hem thuis uitnodigen om ze vervolgen gratis piercings aan te bieden en ze aan haken te hangen. Als hierbij een meisje doodgaat (nota bene aan een hartaanval) moet de kapitein een tijdje brommen. Hij komt uit de gevangenis als een nog pathethischer figuur dan voor zijn detentie. Verworden tot een schuchter mannetje aan de medicijnen, is het een weinig verstandige keuze van hem zich weer te vestigen in zijn oude woonplaats.
Onder leiding van Robert Englund -zowat de enige positieve bijdrage aan Strangeland- is de gerehabiliteerde Captain Howdy dan ook een makkelijke prooi voor een angry mob en wordt opgehangen. Gelukkig voor onze psychopaat breekt de tak waaraan hij bungelt en kan hij vrolijk verder gaan met zijn favoriete bezigheid, dit terwijl hij loopt te chatten met de politie die hem toch niet zal pakken. Daar verkijkt Captain Howdy zich echter op. Een gefrustreerde smeris wil namelijk wraak voor het verlies van zijn dochter...
Het begrip c-film bestaat dacht ik nog niet, maar mag naar aanleiding van Strangeland wel worden ingevoerd. De productie is zo goedkoop dat er niet eens geld was voor nepbloed. Thrills verschaffen is blijkbaar ook een dure onderneming, want qua spanning laat de film zich goed vergelijken met een gemiddelde dag op kantoor. Je zou zeggen dat die lul-de-behanger Dee Snider genoeg knaken heeft verdiend met baggerhits als We´re Not Gonna Take It, maar dat valt aan deze productie niet af te leiden. Geld voor een fatsoenlijke slechterik had hij ook al niet over, dus speelt hij die zelf maar met zijn irritante bakkes. Christus, wat een gruwel!
