Dit is de saaiste film van Roger Corman die ik tot nu toe zag. De film begint wel aardig met wat actie. We zien waarom twee broers op de vlucht slaan voor de politie. Het gaat echter spoedig bergafwaarts als de twee aanspoelen op een tropisch eiland dat slechts bevolkt wordt door vrouwen. De broers lopen dan drie kwartier wat te aan klooien op het eiland, terwijl het oude opperwijf het duo weg wil hebben. Er is namelijk een haaiengod die volgens haar niet vrolijk wordt van de aanwezigheid van het duo. Hier wordt echter bijna niets mee gedaan.
De sporadische haaienactie is te lachwekkend voor woorden; volgens mij was de gebruikte vis namelijk zo dood als een pier. Afgezien van een vreselijk afgezaagd liefdesverhaaltje zijn er geen plotwendingen. Op het einde zouten de broers eindelijk op, waarbij nog een hoop clichéverwikkelingen om de hoek komen kijken.
Pfff, wat een vermoeiende bedoening en dat voor een film die slechts 63 minuten duurt. Het is niet een al te beste zaak indien een korte speelduur het grootste pluspunt is dat een film te bieden heeft. Dit is bij She Gods of Shark Reef dus wel het geval. Het acteerwerk en de special effects zijn weer eens beneden alle peil, maar dat zijn we op zich wel gewend van Corman. Voor de gruwelijke saaiheid is echter geen enkel excuus. Bar en boos is een vrij treffende typering voor dit vakantiefilmpje en dan druk ik me nog mild uit.
