Richard en Eddie hebben het slechtste hotel in Engeland. Gelegen in the middle of nowhere naast een nucleaire opwerkingsfabriek, zien ze goed als nooit klanten. De relatie tussen beide vrienden is ook niet al te best. Beide zijn ze zo dom als het achtereind van een varken en daarnaast slaan ze elkaar ook nog eens geregeld de kop in. Er lijkt echter enige toekomst te zijn als er op een dag verschillende mensen hun hotel hebben uitgekozen. Zo is er een net getrouwd stelletje, wat niks anders doet dan liggen wippen. Ook is er een gezin, wat wegens geldgebrek hun vakantie moet doorbrengen in het verrotte hotel. Belangrijkste gast is echter de Italiaanse beroemdheid Gina Carbonara. Zij is op de vlucht voor haar soon to be man, die vreemdgaat bij de vleet. Tussen allerlei flauwe situaties door eten alle gasten radioactieve vis. Grote kotstpartijen zijn het gevolg.
Rik Mayall en Adrian Edmondson zijn vooral bekend van de behoorlijk geniale series The Young Ones en Bottom. Voor Guest House Paradiso bundelden ze opnieuw kun krachten, hetgeen geresulteerd heeft in een ultiem flauwe en objectief bekeken zeer slechte komedie. Deze komedie heeft overigens meer weg van laatstgenoemde serie, met de kanttekening dat een zekere mate van subtiliteit die ik Bottom nog wel mee wil geven hier volledig is verdwenen. De humor is platvloers en speelt in op de thema's kots en klappen geven. Toegegeven, zo nu en dan kan ik best met dit soort komedie leven, maar er wordt hier toch werkelijk een overkill gegeven. Daardoor lig je soms helemaal in een deuk, maar zijn er ook momenten waarop ik echt niet meer kon lachen om de vreselijke flauwheid die werd geboden. Dit is een film die de eerste keer wel weet te vermaken met zijn lompheid. Dit is echter de derde keer dat ik met dezelfde ongein wordt geconfronteerd en ik geloof deze film nu wel. Ook vraag is me af of de echte liefhebber van Bottom hier heel gelukkig van wordt.
