Tijdens een belangrijke voetbalwedstrijd wordt de coach vermoord en bovendien zijn diamant gestolen. Het hoofd van de poltiie is bang dat de zaak niet snel op te lossen is. Daarom besluit hij de meest sukkelige agent op de zaak te zetten, zodat hij kan ingrijpen als de zaak uit de hand loopt en alle krediet kan grijpen. De gelukkige agent is Jacques Clouseau. Samen met een andere gast gaat hij op onderzoek, waarbij het spoor al snel leidt naar Xania, de vriendin van de coach. Na heel veel flauwigheden en toevalligheden weet Clouseau de zaak op te lossen.
De Pink Panther films met Peter Sellers in de hoofdrol zijn bijna allemaal klassiekers in zijn genre. Nu hebben ze het eerste deel van die serie onder het stof vandaan gehaald en Steve Martin de titelrol gegeven. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit een van de originele films gezien en kan ik derhalve ook geen vergelijkingen geven. Wel kan ik zeggen dat Martin absoluut niet mijn favoriete acteur is en dat ik deze film dan ook met enige scepsis ben gaan bekijken. De eerste helft van de film werden mijn angsten al waarheid. De humor is echt te flauw voor woorden (hoofd stoten, object in kruis, etc.) en de Franse accenten van de hoofdpersonen werkten behoorlijk op mijn zenuwen. Echter, opeens viel het kwartje en leek het erop alsof de grappen opeens beter werden. Misschien kwam dit door de ultieme meligheid waar ik toen al in zat en wel moest gaan lachen om anders niet in slaap te vallen of iets dergelijks. Feit is echter dat de film tegen het einde met rap tempo in kwaliteit toeneemt en dat ik zelfs Martin vermakelijk begon te vinden. Een voldoende geven aan deze komedie zou echter te ver gaan en die deel ik dus ook niet uit.
