De opening titles tonen een aaneenschakeling van troosteloze shots van Los Angeles, terwijl iemand buiten beeld loopt te jammeren dat hij zo'n verschrikkelijke pijn heeft. Die persoon is Ivan Beckman, een succesvolle Hollywood impressario. Na deze titelsequentie wandelen we Ivan's werkplek binnen, alwaar zich een typische kantoordag in Hollywood ontvouwt. Tijdens een vergadering vernemen zijn collega's dat Ivan's absentie te verklaren valt door diens dood aan longkanker, diezelfde ochtend. Hoewel iedereen dit gegeven per direct accepteert als zijnde slechts een corporate plooitje dat rechtgestreken dient te worden, worden er direct vraagtekens gezet bij Ivan's doodsoorzaak. Ivan stond namelijk bekend als grootverbruiker van cocaïne. Hierop verandert de prent in een uitgebreide flashback, waarin de kijker kan 'genieten' van de laatste dagen van Ivan Beckman. Omdat hij op enige menselijke interactie sowieso niet hoeft te rekenen, vertelt Ivan niemand van de kanker. Dit levert een intrigerende karakterstudie op van Ivan Beckman, die bovendien zijn aanstaande dood negeert in de hoop dat het dan niet gebeurt. Hij blijft het witte poeder stofzuigen en doorfeesten, terwijl hij het bloed uit zijn longen hoest... Deze bewerking van Leo Tolstoy's The Death of Ivan Ilyich had rampzalig kunnen zijn, indien er voor de verkeerde settings was gekozen. Gelukkig vormt Hollywood het decor, dat door diens industrie gefrustreerde cineast Bernard Rose als een enorme façade wordt neergezet. Sociale (inter)actie als vriendschap, compassie en respect tref je bijvoorbeeld niet aan in deze film. In plaats daarvan speelt iedereen mooi weer, terwijl naaistreken gemeengoed zijn. Het enige belang dat regeert is eigenbelang. In Tolstoy's papieren versie realiseert de hoofdpersoon zich dat hij tijdens zijn leven feitelijk al dood was. Dit originele gegeven wordt in de film verkwanseld, doch komt Rose mijns inziens met een betere insteek dan de Russische auteur. Ivan Beckman weet niet beter dan op Hollywooderige wijze te leven en leert dat niet af, zelfs niet nu zijn dood aanstaande is. Daarom blijft hij op die verrotte plek zitten en is het voor hem verder business as usual. Rose toont hiermee een ietwat hardere vorm van berusting dan dat Tolstoy doet. Het door Rose zelf gefinanceerde, met digitale camera geschoten Ivansxtc zal ongetwijfeld een sneer zijn naar voormallig collega's. Tot zijn afgrijzen zag de regisseur zijn verfilming van Anna Karenina volledig verkracht worden door de studio. Hierop venijnig uithalen door een ander plot van Tolstoy, tegen de achtergrond van het moderne Hollywood, te verfilmen heeft een redelijke goede speelfilm opgeleverd. Over de vertolking van de hoofdpersoon door Danny Huston, zoon van regisseur John Huston, kan ik kort, doch uiterst positief zijn: Dit verdient een tien.
