Op een avond in januari 1998 besluit de zestienjarige metalhead Fabio Tollis niet naar huis terug te keren, maar met zijn vrienden van de sekte Bestie di Satana (vertaling: de beesten van Satan) het bos in te gaan. Fabio, zanger van de naar Deicide gemodelleerde death metal band Ferocity, zal nooit meer huiswaarts keren. Dit geldt evenzo voor Chiara Marino. In plaats daarvan worden beide op brute wijze door hun vrienden afgeslacht, als offer aan de Duivel. Fabio's hoofd wordt met een hamer ingeslagen, waarna op zijn geïmproviseerde graf wordt gepist.

 

Ook in Italië bestaat de politie blijkbaar uit lamsjaken en/of incapabele figuren, want de verdwijning wordt door hen niet opgelost. Vader Michele Tollis is echter vastberaden zijn zoon te vinden en gaat spitten in de materie die zijn zoon zo interessant vond: Metal en Satanisme. Dit vanwege het feit dat hij vermoedt dat Fabio's vrienden zaken voor hem achterhouden. Hij verdiept zich hierbij in Fabio's cd-collectie en doet talloze concerten en festivals aan, om mensen te spreken over zijn zoon. Michele Tollis' vermoeden het in deze hoek te zoeken, bleek een juiste. Zes jaar na zijn verdwijning wordt door zijn toedoen Fabio's lijk gevonden en verdwijnen de daders achter de tralies.

 

Van de makers van de docu's Hooligans en Undercover with the Hells Angels hoef je natuurlijk geen diepgaande kost te verwachten. Dit is een puur sensatiewerkje dat nauwelijks diep op de materie ingaat. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze titel tot mij kwam middels het SBS6-programma Reportage, dat grossiert in dergelijke pulp. De zaak wordt daarentegen wel vanuit meerdere perspectieven bekeken; het blijft per slot van rekening een productie van de BBC. Hierdoor is er toch sprake van enige nuancering, maar bekijk deze documentaire niet daarvoor. Slechts hoogleraar Don Roberts en pater Cesare, nota bene zanger in een death metal band, plaatsen enkele gefundeerde opmerkingen, maar hun inbreng is gering.

 

Death Metal Murders moet het vooral hebben van de gebrachte sensatie. Dit is op zich dik in orde. Niet alleen de handel en wandel van de Bestie di Satana wordt belicht. Zo wordt de zanger van de Satanische formatie Deicide, Glen Benton geïnterviewd. Hoewel hij ooit een omgedraaid kruis in zijn voorhoofd brandde, daar hij een "heilige gedachte" had, komt de man vrij normaal over. Logischerwijs distantieert hij zich van de meerdere moorden die veroorzaakt zijn door fans van Deicide. Dat deze band een en al image is, moge getuige het feit dat er inmiddels een Christelijke gitarist is gerucreteerd, onderhand toch wel duidelijk zijn, maar dat terzijde.

 

De bakermat van de moderne black metal, Noorwegen, wordt ook aangedaan. Deze extreme muziek is in 2005 het voornaamste export-artikel van het Fjordenland. Een causaal verband tussen de grote stijging van het aantal kerbranden in Noorwegen en het opkomen van de black metal-beweging in 1992 is makkelijk gelegd. Dat de geloofshuizen daar meestal van hout zijn en zich bijna altijd bevinden op afgelegen plekken, stipt de documentaire overigens niet aan.

 

En passant wordt de moord op Øystein "Euronymous" Aarseth, gitarist van Mayhem, door de extreem-rechtse Christian 'Varg' Vikerness (Burzum en ex-Mayhem) belicht en wordt het huidige Mayhem, dat hun hierdoor verworven cultstatus flink uitmelkt, geïnterviewd en gevolgd bij een concert. Geinig: Een roadie beklaagt zich over het feit dat de band zonodig afgehakte varkenskoppen als stage props gebruikt. Het is die dag warm weer en de dingen beginnen behoorlijk te meuren en te rotten.

 

Verder komt Jon Nödtveidt, zanger/gitarist van Dissection voorbij. Jammer is dat er nauwelijks wordt ingegaan op de homofobische moord die hij pleegde en waarvoor hij zeven jaar in de gevangenis heeft gezeten. Nödtveidt pleegde overigens zelfmoord in augustus 2006.

 

De duiveluitdrijvingen bij metalheads vond ik niet bijster interessant, maar dit slokt op zich niet veel tijd op. Dit moet helaas wel gezegd worden van het saaie item over een gitaarspelend, dertienjarig rijkeluismannetje dat Satanistische trekjes begint te vertonen.

 

Samenvattend kan worden gesteld dat de metal scene barst van de interessante stof voor documentaires. Er is met Death Metal Murders echter getracht bijna al die stof in één docu te verwerken. Hierbij worden zaken met journalistiek gemak op een grote hoop gegooid, wat de cohesie van deze pulp niet ten goede komt. Bovendien worden interessante gegevens slechts terloops en onvolledig belicht. Death Metal Murders bevat namelijk genoeg interessante aspecten en personen die minimaal zes, maar dan gefundeerde, documentaires hadden kunnen opleveren. Dit had je waarschijnlijk reeds gemerkt aan deze ellenlange recensie.

 

Indien je bladen als Panorama, Aktueel of Nieuwe Revue te pruimen lectuur vindt, zal deze audio-visuele equivalent daarvan er wel ingaan. Dit geldt evenzo voor mensen, zoals ik, die zich interesseren voor de bizarre uitwassen van de metalwereld. Enkel derhalve bedeel ik de documentaire een aardige voldoende toe.