Lost in Translation is gesitueerd in Tokio. We maken kennis met twee personen die zich allebei ontheemd voelen in een vreemde stad met een vreemde cultuur. Toch blijken beide personen op een keerpunt in hun leven te staan. Bob Harris is een acteur die aan het einde van zijn carrière staat. Hij figureert tegenwoordig bijna alleen nog maar in reclamespotjes. Dit is ook de reden dat hij in Tokio zit. Thuis heeft hij nog een vrouw en kind zitten, maar het is duidelijk dat hij niet heel gelukkig is in zijn huwelijk. Tokio kan hem echter ook weinig bekoren en hij zit zijn tijd in de Japanse stad dan ook uit. Zijn cynisme is daarbij een weinig tactisch hulpmiddel. Daarnaast maken we kennis met de veel jongere Charlotte. De pas afgestudeerde filosofe zit in Tokio omdat haar man, een fotograaf, hier een grote opdracht heeft. Zelf heeft ze weinig met deze stad, dus brengt ze het grootste deel van haar tijd door in haar hotelkamer, waar ze maar wat voor zich uit staart over de grote stad. Op een avond ontmoeten de twee elkaar in de bar van het hotel. Er is onmiddellijk een klik, niet op seksueel of relationeel vlak, maar puur op interesse en een gedeeld gevoel voor de situatie waar ze zich beide in bevinden. Samen besluiten ze het nachtleven van Tokio te verkennen wat tot allerlei bijzondere situaties en ontmoetingen met allerlei figuren leidt. De aantrekkingskracht tot elkaar wordt steeds duidelijker, maar nooit gebeurt er iets, omdat ze hun samenzijn meer als een samenloop van omstandigheden zijn. Pas als Bob terug naar Amerika moet wordt duidelijk dat ze toch meer voor elkaar voelen dan ze dachten. Toch gebeurt er niets tussen de twee vrienden. Ze bevinden zich in verschillende fases in hun leven en hebben daarnaast hun eigen dingen. Het afscheid is pijnlijk, maar ze hebben geleerd dat er meer is dan de vastgeroestheid waarin ze zich bevonden. Wat de woorden zijn die Bob bij het afscheid in Charlottes oren fluistert wordt de kijker onthouden.
Sofia Coppola levert met Lost in Translation een onconventionele, tragi-komische speelfilm af. De twee speerpunten van deze film zijn vanaf het begin af aan overduidelijk: Bill Murray en Scarlett Johansson. In een film als deze, waarin een romantische component toch zeker aanwezig is, verwacht je veel chemie tussen de hoofdrolspelers. Deze wordt echter nauwelijks geboden, maar toch weten de acteurs op elk moment in hun samenzijn te overtuigen. De twee totaal verschillende karakters, die zich beide in verschillende fases van hun leven bevinden, vinden elkaar niet in liefde, maar in een tevredenheid die uit samenzijn wordt gehaald. Juist door deze frisse aanpak wordt de vriendschap die zich tussen Bob en Charlotte ontwikkelt des te meer overtuigend. Daarbij is het gewoon duidelijk dat beide acteurs hier een goede prestatie afleveren. Vooral Scarlett Johansson is in topvorm en weet met elke beweging wel een emotie bij de kijker los te maken. Hulde hiervoor. Ook het minimalistische karakter van de film kon mij zeker bekoren. Er gebeurt namelijk helemaal niet zoveel, maar die dingen die gebeuren zijn telkens boeiend en dragen bij aan de ontwikkeling van de hoofdpersonen. Om het even makkelijk te houden, zou ik zeggen dat Lost in Translation een redelijk originele, maar vooral erg pure film is. Niet voor niets is deze rolprent genomineerd voor allerhande prijzen, waarvan de Oscar voor beste screenplay en de Golden Globes voor beste film, beste acteur en wederom beste screenplay in ieder geval mee naar huis genomen mochten worden.
