Het is niet zo vreemd dat Arde baby, arde een tamelijk obscure titel is; het is een van de merkwaardigste (spaghetti)westerns ooit gemaakt. De film handelt over Johnny, een gast die als klein mannetje zijn ouders in een crime passionel zag doodgaan in de woestijn. Hierop redde de grafdelver Appleby het ventje van een ratelslang en voedde hem op alsof het zijn eigen zoon betrof. Johnny's stiefvader is de officiële begrafenisondernemer van het territorium. Van hem leert Johnny hoe hij graven moet delven, iets wat hij een jaar of twintig zonder mopperen doet. Samen met Appleby trekt hij door de woestijn om lijken te zoeken. Als die er niet zijn, maakt Johnny ze overigens zelf wel. Als hij namelijk het geluid van ratelslangen hoort, voelt hij de behoefte om mensen dood te schieten.
Appleby droomt ervan om ooit een luxe kerkhof te beginnen. Deze droom komt een stap dichterbij als Johnny enkele gasten afknalt die een aanzienlijke hoeveelheid goud bij zich hadden. Johnny kan echter een bandida die hij heeft zitten bespioneren niet uit zijn hoofd zetten. Met behulp van een neger die hij toevallig redde uit de klauwen van een stelletje racisten, zoekt hij de vrouw op. Hij heeft echter geen rekening gehouden met haar vriend, een gestoorde overvaller...
Ik heb deze prent eerst een nachtje laten bezinken alvorens er een recensie aan te verbinden. Veel wijzer ben ik er echter niet op geworden. Qua plot is de film best te volgen, maar het doet allemaal nogal surrealistisch aan. Op een metaforisch niveau valt er echter zeker wel wat uit te halen. Daar zit hem wellicht de crux; normaliter hoef je je grijze massa niet aan het werk te zetten als je een western opzet. Hierdoor trad er vermoedelijk een storing op in mijn hersenen. Dit werd alleen maar versterkt door de begeleidende muziek, die je eerder zou verwachten in een blaxploitation film uit de jaren '70. De film heeft stijl. Ook visueel weet Arde Baby, Arde zich namelijk te onderscheiden van genregenoten, met een a-typische cinematografie. Dit alles bij elkaar zorgt voor een tamelijk vreemde, doch intrigerende gewaarwording. Qua becijfering ben ik er dan ook nog niet helemaal uit. Deze zal past verankerd zijn na meerdere kijksessies. Voorlopig ga ik uit van het minimum dat de film verdient, namelijk een zes.
