Na het succes van "Lola rennt" volgde deze prent van regisseur Tom Tykwer. Fräulein Lola zelf (Franka Potente) is ook weer van de partij als verpleegster in een gesticht, genaamd Sissi. Ze krijgt een brief van een vriendin die haar om een gunst vraagt. Het betreft de erfenis van haar zopas overleden moeder, die zij zelf niet kan komen innen. Sissi is vastberaden dat te doen, maar wordt slachtoffer van het toeval en wordt overreden door een grote vrachtwagen. Nu komt Bodo in actie, die haar leven redt middels een fraai staaltje tracheotomie (dat overigens niet iedereen zal kunnen bekoren). Eenmaal ontslagen na twee maanden ziekenhuis gaat Sissi op zoek naar haar redder in nood, maar komt nogal bedrogen uit. Ze gaat dan toch maar eens naar de bank, waar de erfenis in een kluis ligt, en is getuige van de overval, beraamd door Bodo en z'n broer. Deze verloopt (uiteraard) niet als gepland...
Over het geheel bezien is dit een heel okéje film. De plot is redelijk origineel, steekt deugdelijk in elkaar en bovendien heb ik er geen hiaten in kunnen ontdekken. Aardig (doch niet belangwekkend) is de scène waarin Sissi letterlijk de hand legt aan één van de patiënten, na hem onder de klamme lappen gestopt te hebben. Het bedrijf waarin de 'echte Bodo' van het tankstationstoilet komt en de plaats inneemt van de Bodo die Sissi tot dan toe kende, die laatste achterlatend langs een verlaten weg, is heel behoorlijk gedaan. En zo zijn er nog meer indringende scènes, waarin af en toe het grote gebaar niet geschuwd wordt (hoewel dit geenszins irriteert). Het acteerwerk is van Duitse Gründlichkeit: gewoon goed. Dat van Potente: hervorragend.
Er is echter ook een grote maar: vaart! Wat "Lola rennt" nog zo kenmerkte, daar ontbreekt het in deze film schromelijk aan. De speelduur had misschien wel de helft korter gekund. Het grootste deel van de tijd zit je namelijk naar ontzettend traag geacteerde en -monteerde stukken te kijken. De weinige actiestukken worden daarentegen prima ondersteund door melodieën die we nog kennen van L.R., hoewel natuurlijk weinig origineel. Er is trouwens nog meer kopieerwerk gedaan; meermaals zijn bepaalde situaties duidelijk terug te vatten op Tykwers vorige film, evenals dat er wel een handvol bekende gezichten uit die rolprent te aanschouwen is. Dat neemt echter niet weg dat Tykwer hier een puik stuk cinema geschapen heeft.
Houd je van trage films met veel ruimte voor karakteruitdieping en vredige muziek dan is dit een goede keus. Is dat niet zo zeer het geval dan is een afstandbediening met goed functionerende fast-forward-toets een must.
