Nicholas van Orton is een arrogante zakenman die enkel op het verdienen van veel centen uit is. Zijn privé-leven heeft hier behoorlijk onder te lijden. Zijn harde levensinstelling zorgt er namelijk voor dat hij zowel vrienden als familie op dezelfde wijze benadert als zijn zakenpartners. Dan is Nicholas jarig en hij gaat samen met zijn broer Conrad, die hij al lange tijd niet meer gezien heeft, een hapje eten. Conrad heeft als cadeau een coupon van CRS, een bedrijf dat spellen organiseerst voor haar deelnemers. Nicholas wil er eigenlijk niets van weten, maar door zijn nieuwsgierigheid neemt hij toch contact op met CRS. Een paar fysieke en mentale checks verder kan het spel beginnen.
Het begint allemaal onschuldig: Nicholas vindt een houten clown met camera, leert de sexy serveerster Christine kennen en moet op de vlucht voor een bewaker met zijn hond. Dan op een dag staat Conrad voor de deur. Hij vertelt dat CRS een grote oplichterij is. Conrad zelf is hiervan de dupe geworden en helemaal blut. Hetzelfde staat te gebeuren met Nicholas. En ja hoor, zijn bankrekeningen zijn allemaal geplunderd en ook zijn huis wordt in beslag genomen. Nicholas gaat achter CRS aan en zijn makkelijkste insteek hiervoor is Christine, waarvan hij weet waar ze woont. Een sinecure blijkt dit echter niet te zijn; huurmoordenaars proberen Nicholas om te leggen. Via Christine komt hij toch achter de lokatie waar CRS momenteel gevestigd is (eerder waren ze verhuist). Door een ongelukje schiet Nicholas hier zijn broer Conrad dood. Teneergeslagen door het spel dat teveel van zijn uithoudingsvermogen heeft geëist besluit hij zelfmoord te plegen. Einde spel, or is it?
Regisseur David Fincher levert met The Game zijn derde speelfilm af. Het fantastische Se7en ging hier aan vooraf en daarna konden we enieten van het nog betere Fight Club. The Game zelf is echter ook een film om je vingers bij af te likken. De kracht van deze film zit hem in het sterke verhaal en vooral de ontwikkelingen hierin die zowel de hoofdpersoon als de kijker continu naar het verloop laten gissen. Ikzelf heb deze film inmiddels al een paar keer gezien, dus de verrassing was er wel enigszins vanaf. Als je The Game echter voor het eerst aanschouwt dan kan ik me niet voorstellen dat je precies weet hoe het verhaal zich ontwikkelt.
Net als Nicholas van Orton zelf weet je namelijk nooit of de gebeurtenissen onderdeel zijn van het spel dat hij speelt of dat het zijn echte leven is. Dit is vooral het geval wanneer blijkt dat CRS zijn leven tot een hel wil maken. Een dergelijk spel kan toch niet echt bestaan? Dat denkt Nicholas ook continu, maar zelfs zijn zelfmoord blijkt in scène te zijn gezet. Hoewel ik persoonlijk een beetje genoeg van Michael Douglas heb door de eenzijdige rollen die altijd speelt, kan ik toch niet ontkennen dat hij hier een schitterende prestatie aflevert. Deze film is toch wel een pareltje en dat moge gekoesterd worden. Graag meer van dit soort spannende en originele films. The Game bewijst dat Hollywood hier toch zeker vaker toe in staat zou moeten zijn.
