BabelMet Babel maakt regisseur Alejandro González Iñárritu zijn trilogie, begonnen met Amores Perros en 21 Grams, af. Het is wederom een mozaiekfilm geworden en wat mij betreft ook zijn laatste. Het trucje kennen we inmiddels wel. Wil niet zeggen dat Babel geen goede film is. Integendeel, ze is prima te verstouwen. Voordat ik over ga tot een korte bespreking van het verhaal, alleereerst een algemeen kritiekpunt. De speelduur lijkt met 143 minuten en een drietal verhalen niet overdreven lang, toch is ze dit wel. Omdat er relatief weinig gebeurt binnen de drie vertellingen is deze prent een behoorlijk lange zit. Dit wordt versterkt door een jankgehalte waar je u tegen zegt. Tegen het einde van de film is het een en al tranen en ellende en lijkt er geen persoon zonder natte ogen meer te zijn. Mijns inziens een beetje te veel, mede omdat je door de drie verschillende verhalen al moeite moet doen om je met alle hoofdpersonen te identificeren. Babel begint met twee Marokkaanse jongetjes die tijdens het schapenhoeden het nieuwe geweer van hun vader mogen uitproberen. Ze testen het uit op een bus die in de verte langs rijdt. In deze bus wordt een Amerikaanse vrouw geraakt door een kogel, waarna zij samen met haar man en de andere passagiers naar een klein dorpje vertrekken om verpleegd te worden. Doordat de VS dit als een terroristische aanslag zien, kan het tweetal niet naar een normaal ziekenhuis worden gebracht. Derhalve bellen ze naar huis om te zeggen dat de oppas langer op de kinderen moet letten. De zoon van deze Mexicaanse vrouw gaat echter trouwen. Daarom besluit ze samen met de kinderen van het Amerikaanse stel naar Mexico te rijden om daar de bruiloft te vieren. Na afloop van het feest worden ze door een dronken familielid teruggereden. Bij de grens worden ze echter aangehouden. Het derde verhaal heeft wat minder raakvlakken. Het betreft een doof Japans meisje dat graag seks wil hebben, maar dit niet kan krijgen omdat ze door haar leeftijdsgenoten niet begrepen wordt. Ze zoekt seksuele toenadering tot een agent die op zoek is naar haar vader, omdat deze in een ver verleden het geweer ooit aan een Marokaanse gids cadeau heeft gedaan. Van de bovenstaande drie verhalen is het Japanse verhaal duidelijk het zwakst. Niet alleen omdat het weinig raakt aan de andere verhalen, maar ook omdat het allemaal een beetje nietszeggend is. Seksuele frustratie als thema in films lijkt tegenwoordig enkel nog bedoeld te zijn om te shoqueren of artifarti over te komen. Dat is mijns inziens hier niet veel anders. Een stuk positiever ben ik over beide andere verhalen. Deze blinken met name uit door hun sfeervolle omgevingen - prachtige beelden van Marokko en de Californische woestijn - en het gepaste gebruik van muziek in de verschillende scènes. Daarnaast lukt het hier wel om de kijker mee te slepen in de gebeurtenissen van de karakters, zonder te pretentieus over te komen. Ik concludeer met te zeggen dat Babel een prima film is in zijn genre, maar niet alle lovende kritieken verdient die ze heeft ontvangen. Het cijfer dat Boobers hieronder uitdeelt lijkt me dan ook veel te hoog. Toch zullen liefhebbers van Alejandro González Iñárritu het waarschijnlijk meer met hem dan met mij eens zijn.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobema: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
    |
 |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||
BabelDeze film deed mij al vrij gauw denken aan de film Crash van een tijdje geleden. Enerzijds omdat de film een aantal maatschappelijke issues op een soortgelijke wijze aansnijdt. Anderzijds omdat de opbouw van de film hetzelfde is: Verschillende verhalen worden oms de beurt een stapje verder gebracht en hebben onderlinge connecties. Deze onderlinge connecties zijn erg zwak in Babel: hadden ze net zo goed weg kunnen laten. Maar de verschillende verhalen zijn goed gelukt en erg afwisselend om naar te kijken. Daar Crash nog een bepaalde Hollywooderigheid over zich heen heeft (wat zich voornamelijk uit in zeer gelikt uitzien), voelt Babel een stuk rauwer aan! Daarnaast is Babel erg deprimerend en zijn de kleine vonkjes hoop aan het einde van de verschillende verhaaltjes weinig weldoenend ten opzichte van het ontzettende leed wat eraan vooraf ging. Een ander verschil, ten opzichte van Crash, is dat Babel een stuk internationaler is. Crash is ondanks zijn multiculti imago, erg Amerikaans. In Babel hebben ze op voortreffelijke wijze de sfeer van de verschillende landen weten over te brengen. Nog een opmerkingkje betreffende Brad Pitt. Doordat deze megaster erin meespeelt en bovendien in hetzelfde verhaal speelt als Cate Blanchett, heeft hun verhaallijntje in de media de meeste aandacht gekregen. Ze acteren allebei zeker niet slecht, maar ze verdienen wat mij betreft niet alle aandacht. Het dove Japanse meisje doet het ook erg goed, bijvoorbeeld. Evenals de twee Marokkaanse kinderen. Ik geef de film uiteindelijk ongeveer dezelfde punten als Crash. Maar ik zou Crash nogmaals moeten kijken om te kunnen beslissen of dit daadwerkelijk terrecht is.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobers: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
