Voor het verhaal van deze film kun je hieronder bij Boobberts recensie terecht. Laten we maar beginnen met te stellen dat ik het niet met zijn positieve kritiek eens ben. Series 7: The Contenders weet er mijns inziens namelijk niet in te slagen een goede parodie te zijn op realityshows. Reden hiervoor is dat het te duidelijk is dat er een nepshow wordt neergezet. De acteurs weten door hun overacting niet te overtuigen in hun rollen van deelnemers aan een echte show. Over de echtheid van realityshows valt te twisten, maar veel van deze series zijn niet genept. Dat geldt zeker voor de eerste series zoals Big Brother, waar The Contenders toch vooral op gebaseerd is. Doordat het zo duidelijk is dat je naar een nepshow zit te kijken, gaat de boodschap erachter totaal verloren. Het is moeilijk je nog in te leven in de parodiëring van een genre wanneer de film zelf moeilijk serieus te nemen is. Was er een duidelijke komedie gemaakt, dan was deze opzet misschien wel geslaagd. Nu is het toch vooral vaak wat matige humor tegen een serieus bedoelde achtergrond. Helaas, The Contenders slaat hierdoor de plank toch net niet raak. Waar deze parodie dan wel weer veel vergelijkingen mee heeft is de dramatisch slechte en gekunstelde show Date My Mom. Dit programma is ook zo nep als de pest en is daardoor een van de slechtere programma's op tv. The Contenders heeft hier de pap echter niet vandaan gehaald. Als laatste wil ik nog wat kwijt over Yahhrrrrms opmerking (zie forum) over de originaliteit van deze rolprent. De vergelijking met The Running Man en Battle Royale gaat namelijk niet op. Tuurlijk, die films handelen ook over een televisieshow, maar de insteek is totaal verschillend. The Contenders probeert namelijk de gehele film door een show te zijn en dat is in beide genoemde films niet het geval, omdat er daar ook verhalende momenten buiten de serie om zijn. Wat originaliteit betreft zal ik The Contenders dan ook op zijn waarde schatten, maar dat kan ik in mijn eindoordeel toch echt niet.
Series 7: The Contenders is een parodie op de Amerikaanse samenleving in het algemeen en op de reality shows waar we mee dood worden gegooid in het bijzonder. Het is een show die letterlijk gaat om leven en dood. Er kan maar één deelnemer overblijven. De bedoeling is dus al je medespelers te vermoorden. De deelnemers worden overigens willekeurig gekozen en zijn eenmaal uitgekozen verplicht het spel mee te spelen. Dawn Lagarto heeft de show al een aantal keer gewonnen en is dus de contender die het langst in het spel zit. Zij is al 8 maanden zwanger en haar is beloofd dat ze de show mag verlaten als ze deel 7 wederom wint (normaal moet de winnaar ook weer deelnemen aan het vervolg), zodat ze rustig kan genieten van haar opgroeiende dochtertje. Andere deelnemers die de revue passeren zijn een aan zaadbalkanker lijdende exvriend van Dawn die pacifist is en dus geen verweer zal bieden, een zwaar religieuze gestoorde verpleegster die alles en iedereen veroordeelt en al haar tiengebodenovertredende daden goed weet te praten ( de vergelijking met de regering van de V.S. is makkelijk getrokken), een schoolmeisje met ouders die het maar al te mooi vinden dat hun dochter nu beroemd is en haar zwaar aanmoedigen ( we kennen ze wel die schreeuwende ouders langs de zijlijn die allemaal denken dat hun kind de volgende Diego Maradona of Martina Hingis zal worden) en een of andere oude knar die denkt dat het spel niet echt is en dat iedereen belazerd wordt. Uiteindelijk zal er één de winnaar zijn!
Dit door Daniel Minihan geregisseerde werk kon mij wel bekoren. Ten eerste is de sfeer van menig realityshow schitterend overgenomen. Denk dan aan de slechtste in hun soort. Menigeen zal dus zeggen dat het acteerwerk belabberd is, maar voor mij is duidelijk dat de slechtheid daarvan zo bedoeld is, hetgeen bijdraagt aan de sfeer. Een aantal moorden is zeker humoristisch te noemen. Bijvoorbeeld wanneer het schoolmeisje de veiligheidspal niet van haar pistool krijgt en de oude knar (die zijn wapen bij de beveiliging had moeten inleveren) haar morsdood slaat met zijn kruk. Bij het verpleegstertypetje heb ik me ook kostelijk vermaakt. Eigenlijk wordt 90 procent van de bevolking in dit typetje geparodieerd. Alle moraalridders worden eens een keer op hun nummer gezet en dan gelukkig niet op een moraliserende manier. Het einde is gelukkig niet te voorspelbaar. Wel is het nog even een trap na aan alle films die zo eindigen dat er nog een vervolg gemaakt kan worden. Een dikke voldoende lijkt me dan ook het niets minder dan verdiende punt.
