Burgerlijk mannetje John is een ambitieuze, jonge politieagent in het (fictieve) Engelse district Shadwell. Samen met drie andere smerissen moet hij infiltreren in de hooligan-scene van de plaatselijke voetbalclub, om de kopstukken van de organisatie in kaart te brengen. Elke week naar een voetbalwedstrijd, excessieve hoeveelheden bier naar binnen gieten en male bonding door middel van vechten; een droombaan, zou je zeggen! En dat gaat John ook inzien. Onder het mom van 'hart voor de zaak' verliest John vrij snel zijn identeit en verandert hij zelf in een hooligan. Zijn bekakte vrouw is niet echt een fan van de lompe gast die John nu uithangt. Hij ziet eruit als een prototype pauper, is continu aan het zuipen en er komt geen zin meer uit zijn strot zonder het woord 'fuck'. Het burgerlijke bestaan heeft John nu wel achter zich gelaten. Het ultieme bewijs hiervan is het feit dat hij kerstmis liever zuipend doorbrengt met zijn nieuwe 'vrienden' dan met zijn vrouw. Enfin, beroepsmatig gaat het sec bekeken wél goed met John. Wegens zijn buitensporige aggressieve activiteiten, waarbij hij toont over kloten te beschikken, heeft John zich in de kijker weten te spelen van de hoge gasten in de hooliganorganisatie. John's gewelddadige uitspattingen zijn Scotland Yard echter ook opgevallen. Bovendien verhalen John's rapporten niet zozeer over misdragingen van voetbalvandalen, maar vooral over politiegeweld tegen 'onschuldige' burgers. Als de politie de stekker uit het project trekt en John ontslaat, draait John helemaal door... Deze film is behoorlijk simpel van opzet. Voetbalvandalen staan niet bekend om hun grote intellect, maar hoe makkelijk John weet te infiltreren bij hooligans komt wel erg onrealistisch over. Hoe makkelijk onze hoofdpersoon zijn identiteit verliest, is eigenlijk nog belachelijker. Nochthans heb ik me niet gestoord aan dit gebrek aan realisme; bij deze film valt daar met gemak doorheen te kijken. I.D. is mijns inziens veruit de vermakelijkste en beste van de hooliganfilms die ik heb gezien. Dit zit hem vooral in het feit dat het hier niet puur een hooliganfilm betreft, maar eerder een speelfilm die handelt over een smeris die doordraait wegens een undercoverklus. Deze plot weet goed te vermaken, waarbij Reece Dinsdale de hoofdpersoon redelijk neerzet. Filmtechnisch ben ik minder te spreken over I.D., dat nauwelijks verhult een televisie-productie te zijn. Zo is de muziek vrij slecht en de montage ondermaats. Het buitengewoon cynische einde rondt deze meestentijds bevredigende kijkervaring echter op doeltreffende wijze af.
