Honderden jaren geleden in Schotland leefde een zekere Marie. Omdat zij niet op natuurlijke wijze zwanger kon raken, hield ze zich bezig met magie. Hierdoor is het haar toch gelukt een kind te krijgen. Omdat de lokale bevolking niet gediend was van haar hekserij en het daardoor geboren duivelskind, besloten ze actie te ondernemen. Marie's kind werd opgesloten in een kast, waarna het huis in brand werd gestoken. Marie en haar zoon kwamen hierbij om het leven. Toevalligerwijs is een groep Nederlandse jongeren aan het picknicken in de buurt van dit huis. Plotseling worden zij aangevallen door een groep wilde honden. Omdat de viervoeters een aantal verwondingen veroorzaken, vlucht de groep. Ze vinden het huis en zoeken hier onderdak. Het huis lijkt volledig verlaten te zijn, maar al gauw blijkt er toch iets aanwezig te zijn. Geestverschijningen zorgen ervoor dat iedereen langzaam maar zeker gek wordt. Ook is er vuur dat over de muren loopt en iedereen die het aanraakt verbrandt. De groep vrienden moet snel een uitweg vinden, maar zijn verdwaald in het gigantische landhuis. Bovendien is Marie's geest er absoluut niet blij mee dat zij na honderden jaren haar zoontje nog steeds niet heeft teruggevonden.
Omdat men vond dat er in Nederland te weinig horrorfilms werden gemaakt, zijn er in korte tijd twee van deze producten verschenen: Slachtnacht en Doodeind. Gemeenschappelijke kenmerk lijkt enkel actrice Victoria Koblenko te zijn. Een vergelijking tussen beide films kan ik hier echterniet maken, omdat ik Slachtnacht niet heb gezien. Daarom een bespreking van het matige Doodeind. Waarom matig? Vooral omdat de film een eigen gezicht ontbeert. Er wordt overal leentjebuur gespeeld bij de grote broers in Amerika (House on Haunted Hill, Evil Dead). Hierdoor heb je gauw het idee naar een teenage-slasher te zitten kijken, met als enige verschil dat er Nederlands wordt gesproken. Doodeind ontstijgt nergens het niveau van zijn genre-genoten, maar doet er ook zeker niet voor onder. Zou er wat meer eigen smoel zijn gegeven in de horror- en schrikelementen, dan was er sprake geweest van een klein succesje. De effecten en het acteerwerk zijn namelijk van een degelijk niveau te noemen. Helaas mag het niet zo zijn en valt Doodeind een onvoldoende ten deel. Het begin van een Nederlandse horror-scene is echter gemaakt. Hopelijk weten toekomstige producties een meer eigen en uniek karakter mee te brengen, dan kan er nog wel eens wat aardigs ontstaan.
