Deze film portreteert op een geslaagde wijze een Amerikaans gezin dat in eerste opzicht normaal lijkt, maar in realiteit diep gefrustreerd is. Vooral de moeder hangt op de rand van gekheid. De hoofdpersoon is haar zoon en wordt gespeeld door Joseph Cross. Hij is de enige met een enigszins gezond verstand, ondanks het feit dat hij zich in zijn puberjaren bevindt. Zijn moeder probeert bekendheid te krijgen met haar poëzie, maar dit wil maar niet lukken. Naarmate de mislukkingen zich opstapelen, raakt ze gekker. Dit reageert ze af op haar man, waarna een scheiding volgt.
De echt absurde personages doen hun intreden als Joseph geïntroduceerd wordt aan het gezin van de psychiater van zijn moeder. De man ziet eruit als een soort Freud. Zijn vrouw zit voornamelijk stof te verzamelen voor de tv. Zijn twee dochters zijn erg verschillend qua karakter. De ene is erg kill en kan geen vriendje krijgen. Met de ander raakt Joseph goed bevriend. Zij is spontaan, maar mentaal labiel. Een relatie zal het echter nooit worden aangezien Joseph tot op het bot homo is. Een van de patiënten van de psychiater is ook homo en tussen hen bloeit wel moeizaam het een en ander op. Gedurende de film raakt de band die Joseph heeft met dit gezin hechter, terwijl zijn band met zijn moeder juist afzwakt. Maar deze labiele figuren bouwen onderling teveel spanning en financiële schuld op, waardoor het op een dag zal ontploffen.
De film is qua verfilming op een bepaalde manier apart. Natuurlijk door de aparte personages en de voornaamste setting: een vreemd gemeubileerd en wankel huis. Maar de hele film heeft ook een aparte en warme sfeer over zich heen. Er zijn betere films in het genre, maar deze is uiteindelijk toch wel een aanrader!
