Ter informatie voor degenen die onbekend zijn met het karakter Django, wens ik op te merken dat deze zijn oorsprong heeft in Sergio Corbucci's spaghettiwestern met dezelfde naam. Het door Franco Nero vertolkte personage werd zeer populair, waardoor er talloze onofficiële vervolgen, die meeliftten op het succes van het origineel, werden gemaakt.
Een van deze vervolgen is Preparati la Bara! van Ferdinando Baldi, waarin niemand minder dan Terence Hill de honneurs waarneemt als Django. Afgezien van een fysieke gelijkenis met Franco Nero is Django hier eigenlijk nauwelijks te herkennen. Wat de mysterieuze pistolero uit het origineel zo kenmerkte, is in deze film bijkans niet van toepassing. Django is hier weinig mysterieus te noemen en opereert ook al niet alleen. Sterker nog, hij heeft zelfs een vrouw! Django's echtgenote wordt echter al snel vermoord, nadat Django zich heeft laten ringeloren door iemand waarvan hij dacht dat het een vriend was. Deze David, een vermakelijke Horst Frank, is een smerige politicus die enkel uit is op machtsvergaring en zelfverrijking. En zo kon het dus gebeuren dat hij zijn vriend Django een naaistreek leverde, nadat deze een lading goud had weten te stelen.
Met het oog op de wraak die op het programma staat, komt het Django goed uit dat iedereen denkt dat hij dood is. Django neemt een baantje als beul, maar weet op listige wijze ervoor te zorgen dat de (onschuldige) veroordeelden niet sterven. Tezamen met hen is hij van zins wraak te nemen op de man die hen onrecht aandeed. Een van de mannen heeft daarentegen zijn eigen agenda...
Preparati la Bara! viel me een beetje tegen. Dit komt vooral door het onevenwichtige karakter van de film. Zo werken de humoristisch bedoelde fragmenten vaak niet en vind ik ze eigenlijk ook niet bij de film passen. In Duitsland denken ze daar overigens anders over, getuige het feit dat er naast de reguliere versie (Django und die Bande der Gehenkten), tevens een komedieversie (Joe der Galgenvogel) van de prent is uitgebacht. Voorts vind ik het personage Django hier niet echt uit de verf komen. Hij is hier in mijn optiek simpelweg te menselijk, wat niet bepaald bevorderlijk is voor zijn coolheid. Terence Hill zet hem bovendien maar matig neer.
Toch heeft de film een aantal interessante ideeën. Bovendien maakt de coole finale een hoop goed. De lekkere muziek, die Gnarls Barkley jatte voor zijn wereldhit Crazy, van Gianfranco Reverberi is een ander pluspunt. Gemengde gevoelens; dat is het voornaamste dat ik persoonlijk concludeer, na het zien van Preparati la Bara!.
