Zapata-western van Europese bodem, waarin Anthony Quinn de voortvluchtige crimineel Leon Alastray vertolkt. Een priester neemt het op voor Alastray en wordt hierop verbannen naar het godvergeten dorp San Sebastian. Alastray probeert de priester nog te overtuigen er niet naar af te reizen, doch de priester is vastberaden aldaar een nieuwe parochie te stichten. Uit schuldgevoel, de priester heeft zijn leven gered, vergezelt Alastray de priester tijdens diens reis. Als de priester vrijwel meteen na aankomst in San Sebastian wordt doodgeschoten, dit overkomt alle nieuwe priesters in San Sebastian, wordt Alastray na de begrafenis per abuis voor de nieuwe priester aangezien. Religieus aangelegd is Alastray echter niet , laat staan een priester, en het liefst vertrekt hij zo snel mogelijk uit het dorp. Een dekmantel is daarentegen handig voor een crimineel; bovendien weet een bevallige jongedame hem te overreden aan te blijven als parochieleider. Aldus geschiedt. Hierop komt de nieuwbakken priester tegenover een stam Yaqui Indianen te staan. Daarenboven is er tegenstand van de verraderlijke halfbloed Teclo (Charles Bronson), die zijn zelfhaat projecteert op de angstige bevolking van San Sebastian. Alastray weet met zijn onorthodoxe methodes al spoedig goodwill te kweken bij de bevolking, maar moet lijdzaam constateren dat het verzet wel erg pover is. Alastray wordt aangewezen als hoofdschuldige aan de verliezen en wordt min of meer het dorp uitgejaagd. Via-via weet hij echter wapens te regelen. De slag om San Sebastian kan beginnen...
La Bataille de San Sebastian is een sympathieke film, vooral wegens de aanwezigheid van Anthony Quinn. De acteur draagt de film met achteloos gemak. Het is simpelweg een genot om de man hier aan het werk te zien. Het scheelt werkelijk een slok op een borrel dat hij de hoofdrol voor zijn rekening neemt, want eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het anders waarschijnlijk een weinig opmerkelijke film zou zijn geworden. Het tempo ligt niet al te hoog, maar wanneer er wél actie is, dan ziet het er verzorgd uit. De film ademt redelijk wat sfeer uit, mede door de (wederom degelijke) muziek van Ennio Morricone. Al met al een aardige film dus, waarin ook nog eens te genieten valt van, een weliswaar vrij vlakke, Charles Bronson.
