Een VHS-versie van deze film, uitgebracht door het oude label Video For Pleasure, haalde ik voor het luttele bedrag van vijfentwintig cent bij een videotheek onder het stof vandaan. Naar blijkt is Simon, King of the Witches een uiterst obscure film, waarvan nog nauwelijks kopieën in omloop zijn, laat staan dat de prent is uitgebracht op DVD. Er bestaan honderden films zoals deze, die in de vergetelheid dreigen te geraken. Dit is erg jammer, maar daarvoor zijn uiteraard ook redenen. In dit geval is het niet de slechtheid van de film die eraan ten grondslag ligt, maar het feit dat het geen gefabriceerde hap voor de gemiddelde filmkijker betreft. Video For Pleasure heeft de film ingedeeld in het horrorgenre, maar de film kan mijns inziens niet als zodanig worden bestempeld. Het is eerder een fantasy-thriller, die tevens alle clichés van occulte films in de zeik zet. Het ligt er echter niet dik bovenop, Ik vermoed dat horrorfans, die meestal niet bekend staan om hun intelligentie, er dan ook niet voor warmlopen. Enfin, de film volgt de avonturen van Simon, die in een afvoerpijp resideert. Simon is een magiër. Gelukkig niet zo een die als een hippie op magie geilt en Dungeons & Dragons speelt, maar een echte magiër, die toveren eigenlijk niet zo boeiend vindt. Maar dat betekent niet dat hij het niet doet. Simon belandt in Warhol-achtige kringen, waar hij enig aanzien geniet en wat geld kan verdienen met zijn magie. Als iemand hem een ongedekte checque geeft, vervloekt hij de man, met zijn magische gloedbol. Dit met alle nare gevolgen vandien. Ondertussen gaat Simon geloven dat hij God is, maar daar overschat hij zichzelf een beetje... De titelpersoon is een goed geschreven karakter. Hij is vermakelijk en daarvoor is, niet in de laatste plaats, tevens zijn vertolker Andrew Pine verantwoordelijk. Het is jammer dat de rest van het acteerwerk niet van zijn niveau is, maar gelukkig draait de film niet om hen. Zoals je al kunt proeven heeft de film wat weg van een parodie. Dit weet goed te vermaken. De hallucinante visuele trip op het einde, gedaan met jaren '70 space effecten, vormt een hoogtepunt in de film. Ergens deed de film me denken aan Abel Ferrara's Driller Killer, maar dan zonder de bloederigheid. Simon, King of the Witches is namelijk ook een zwartkomische film over een merkwaardig randfiguur. Ik vermoed dan ook dat ik degenen die Driller Killer kunnen waarderen -en dan niet alleen vanwege de boormoordenin die film- deze film kan aanbevelen. Voor de rest kan ik maar weinig (soorten) mensen bedenken, die hier enige voldoening uit zouden kunnen halen.
