Bill is een karakter zoals je ze vaker tegenkomt in (spaghetti)westerns: Een schietgrage, geldbeluste eenling die ook nog eens wraak wil. Bill (of Django - dit hangt af van de versie die je ziet) wordt vertolkt door George Eastman (o.a. Il Mio Corpo per un Poker en Preparati la Bara!) die dat vrij aardig doet. Het verhaal is, zoal je misschien reeds merkt, nogal afgezaagd. Denk hierbij aan een slap aftreksel van Per un Pugno di Dollari. Veel zin om hierover in detail te treden heb ik dan ook niet. Gelukkig maakt de actie alles goed. Er wordt flink wat afgeschoten. Ik moet zeggen dat ik schietpartijen wel eens slechter gefilmd heb gezien, dan het geval bij Bill il Taciturno. Het geweld weet dus goed te vermaken.
Wat de personages betreft, vind ik het karakter van Federico Boido het meest kenmerkend. Het is moeilijk om de lachspieren in bedwang te houden bij de aanblik van het uiterst nerveuze personage dat hij vertolkt. Voor de rest is er weinig nieuws onder de zon bij deze film van Massimo Pupillo, die twee jaar eeder tekende voor de cultfilm Il Boia Scarlatto. Daar komt bij dat je de film zo ongeveer reeds vergeten zult zijn als onze held de zonsondergang tegemoet rijdt. Maar ach, zoveel eisen stel ik niet aan een film in dit genre. Wat ik er wél van verwacht wordt daarentegen ruimschoots geboden. De op de Morricone-leest geschoeide muziek van Berto Pisano weet de sfeer bovendien goed te versterken.