Sophie is een lastige tiener; ze gebruikt drugs, behandelt mensen met weinig respect en is een blok aan het been van haar ouders. Omdat ze totaal onhandelbaar is, wordt ze ongewild naar Camp Serenity op een onbewoond eiland in Fiji gestuurd. In dit heropvoedingskamp wordt vervelende tieners geleerd hoe ze zich moeten gedragen in de maatschappij. Via een systeem van gekleurde t-shirts kunnen de jongeren zich opwerken binnen de hiërarchie om zo uiteindelijk terug te kunnen keren naar Amerika. Sophie gedraagt zich echter als een rebel en weet enkel de andere tieners en de kampleiding tegen zich in het harnas te jagen. Dit verandert als haar vriendje Ben zich ook op laat pakken om haar te helpen ontsnappen. Ze werken meer mee en weten dan ook te ontsnappen. Niet veel later worden ze echter weer opgepakt, waardoor Sophie's wil wordt gebroken. Als door onzorgvuldig handelen van de leiding een jongere overlijdt komt Ben in opstand. Samen met de andere tieners beginnen ze een opstand tegen het authoritaire regime in Camp Serenity.
Gedeeltelijk gebaseerd op waargebeurde feiten uit zogenaamde WWASPS-programma's. Echter, hoewel ik wat verhalen over deze kampen heb doorgelezen, komen de gebeurtenissen in Boot Camp me vrij ongeloofwaardig over. De openingsscène lijkt zo gekopieerd uit MTV's Room Raiders en verliest daarmee automatisch elk krediet. Ook lijkt het me sterk dat veel ouders kun kinderen nog naar dit soort kampen sturen terwijl er doden vallen. Op zich maakt het niet uit dat het verhaal zo ongeloofwaardig is -genoeg film zijn dit immers- maar het is een zekere stelligheid waarmee geprobeerd wordt de gebeurtenissen in deze film als heel realistisch te presenteren. Daarin slaagt regisseur Christian Duguay namelijk helemaal niet. Dit heeft mede te maken met het belabberde acteerwerk van de jonge acteurs. Met name hoofdrolspeelster Mila Kunis bakt er weinig van en weet nauwelijks sympathie op te wekken. Voor een veel betere film met een vergelijkbaar thema raad ik je het Japanse Battle Royale (2000) aan, een stuk bloederiger en verontrustender, maar met beter acteerwerk, een beter verhaal en zelfs -ondanks de cartoony feel- een stuk geloofwaardiger.
