Marnie Edgar heeft in het verleden een aantal vervelende dingen meegemaakt. Hierdoor is ze geworden tot een dievegge en een pathologisch leugenaar. Wanneer ze een nieuwe baan krijgt op het kantoor van Mark Rutland, duurt het niet lang voordat ze hier de inhoud van de kluis steelt. Hierop dwingt hij haar met hem te trouwen opdat hij de politie niet inschakelt. Rutland had namelijk al een oogje op Marnie en ziet dit als perfecte plan om haar aan hem te binden. Tevens probeert hij te achterhalen waarom Marnie haar vreemde gedrag vertoont. Ze is echter een gesloten deur. Pas wanneer Marnie een vreselijk ongelukt overkomt, wil ze inzien dat het nodig is om haar verleden een plek te geven. Hiervoor moet ze eerst een confrontatie aangaan met haar moeder.
Marnie is een van de latere films van regisseur Alfred Hitchcock. Na zijn hoogtijdagen gemaakt, heeft deze dan ook niet meer de vanzelfsprekende hoge kwaliteit van eerder werk. Niet dat Marnie een slechte film, in tegendeel zelfs. Het is een prima werk, met goed acteerwerk van een jonge Sean Connery en Tippi Hedren. Daarbij zit het verhaal leuk in elkaar en herkent men de hand van de meester in opbouw en plot. Sterkste punt vond ik persoonlijk de soundtrack bij de film, die volstaat met bombastische filmmuziek en op de juiste momenten de sfeer weet te verhogen. Hier tegenover staat echter een aantal punten waardoor Marnie geen hogere beoordeling krijgt. Om te beginnen is de speelduur van meer dan twee uur wel erg lang voor een relatief eenvoudig plot als deze. Er lijkt nogal veel vulling te zijn om het verhaal tot deze proporties op te trekken. Hierdoor wil de verveling nogal eens toeslaan. Daarnaast zijn de special effects -zelfs voor een film uit 1964- wel van een erg laag niveau. Regelmatig staan er arbarmelijk slechte studiodecors in beeld, waardoor je het idee krijgt naar een nog veel oudere film te zitten kijken. Ook actiebeelden zijn door middel van knip-en-plakwerk gereduceerd tot een opeenvolging van beelden waarmee Hitchcock eigenlijk niet weg zou mogen komen. Meest jammere aan Marnie is echter het einde van de film, de plotontknoping. Na twee uur kijken worden er bij de kijker namelijk nogal wat verwachtingen opgewekt. Het slot -welke ik omwille van de plot niet zal vertellen- komt als een anticlimax en rechtvaardigt de lange zit die nodig was om hier te komen niet. Marnie is derhalve geen slechte Hitchcock, maar ook zeker niet het beste werk dat ik van hem heb mogen aanschouwen.
