Akemi is weinig gelukkig in haar huwelijk met een initiatief- en werkloze man. Op een dag komt ze een oude vriendin tegen die gelukkig getrouwd is en vol glorie vertelt over haar mooie leven. Ze ergert zich mateloos aan het pretentieuze gedrag van haar vriendin. Niet veel later ontmoet Akemi een aantrekkelijke vrouw, waarmee ze liefdeloze seks heeft. Hier geniet ze enorm van en ze wil dit vaker beleven. Als ze samen met haar man op bezoek is bij haar vriendin, ontaardt een gezellig feestje in een mishandeling en verkrachting. Al Akemi's frustraties zet ze door een seksuele daad van zich af.
Japanese Pink Cinema Collection. Dat is de serie waar Swing onder valt. Waarschijnlijk val ik niet helemaal binnen de doelgroep van deze film. Feministische vrouwen die op zoek zijn naar een beetje empowerment zullen echter wel kunnen genieten van deze Japanse semi-erotische troep. Zelden heb ik zo'n saai scenario in combinatie met vreselijk slechte camera- en acteerwerk mogen aanschouwen. Deze film uit 2003 doet qua beelden aan alsof ze in de jaren zeventig is gemaakt. Het ziet er gewoonweg echt niet uit. Als het verhaal nou iets te bieden had, had ik hier wel doorheen kunnen kijken. Helaas, dit stelt weinig voor. Eigenlijk is er niet eens sprake van een plot. Bovendien storen de abrupte overgangen tussen scènes enorm. Voorbeeld: In een shot staat men voor een honkbalstadion om een shot later in een ziekenhuis te liggen. Naar wat er in de tussentijd gebeurd is kan de kijker alleen maar gissen. Echter, misschien is er toch nog redding. Swing is immers deels in de categorie erotiek te plaatsen. En deze wordt ook geboden. Zo zien we Akemi een paar minuten lang aan een voorbinddildo zuigen. Of mogen we genieten van de suggestie dat ze gevingerd wordt door een andere dame. Nee, om deze reden Swing aan zetten is niet aan te raden. Het erotiekgehalte is zo hoog als dat van dit kabinet. Kortom, Swing ain't got swing.
