De Amerikaanse schrijver Norman Mailer ontvouwt in zijn ego-document Advertisements for Myself een curieuze theorie over vrouwelijke auteurs : Ze hebben allemaal tieten, maar weinigen hebben ballen (ik vereenvoudig de theorie een beetje). Veel vrouwen schrijven prachtig, aldus Mailer , maar stoer mannelijk proza moet je niet van ze verwachten, het blijft altijd een beetje week en slapjes. Dat Mailer geen fan was van het feminisme, hoef ik u waarschijnlijk niet uit te leggen. De hekel was wederzijds. Kathryn Bigelow is een vrouw met ballen. Wellicht dat de keuze van de twee hoofrolspelers, Keanau Reeves en Patrick Swayze, een vrouwelijke hand verraadt, maar de actie in Point Break is flitsend en oerend hard.

Het verhaal is een beetje lachwekkend. De FBI onderzoekt een reeks bankroven en is (via sporenonderzoek) tot de slotsom gekomen dat de daders moeten worden gezocht in het milieu van de Californische surfers (!). En dus vraagt de organisatie of één van haar agenten, ene Johnny Utah (Reeves) de surfgemeenschap wil infiltreren (!). Utah weet niets van surfen, maar vindt een knappe dame die bereid is om hem de fijne kneepjes bij te brengen. De verdenking van Johnny valt op een groepje ongure surfers met rechtse sympathieën, onder leiding van een gast die mij onmiddellijk bekend voorkwam (het bleek Anthony Kiedis te zijn, de zanger van de Red Hot Chili Peppers). Johnny wordt bijna door ze in elkaar geslagen, maar op het nippertje gered door Bohdi (Swayze), een surfer met wie hij inmiddels vriendschap heeft gesloten. De rechtse club van Kiedis is natuurlijk onschuldig, en u mag drie keer raden wie de werkelijke leider van de bankrovende surfers is.

Juist ja.

De surfers plegen hun misdaden om wraak te nemen op de consumptiemaatschappij, die geen respect toont voor de spiritualiteit van de zee en de aarde. Je moet het maar verzinnen. Eén van de titels die men vooraf heeft overwogen, was Riders on the Storm, wat helemaal belachelijk zou zijn geweest, en heiligschennis bovendien, want vergeleken met Jim Morrison zijn Reeves en Swayze natuurlijk ukkies. Toch raad ik U aan om te kijken als de film op TV voorbijkomt (wat regelmatig het geval is, het is een favoriet van veel commerciëlen). Kathryn Bigelow komt namelijk met een paar originele vondsten op de proppen, die de meeste bezwaren wegnemen. Zo is de bijnaam van de bankrovers de ‘Ex-Presidenten’ omdat zij maskers dragen van de vier voormalige presidenten Nixon, Carter, Johnson en Reagan. En die maskers zijn ultra-cool, wat je noemt: wow! Het grootste effect sorteert Bigelow tijdens een achtervolgingsscène, let wel: te voet, en dwars door huizen, tuinen en keukens van een woonwijk. Het is buitengewoon vermakelijk om Reeves te zien aanrennen achter een snelle en lenige Ronald Reagan, die driedubbele salto’s maakt, door ramen springt, en over metershoge hekken klautert. En dan zijn er natuurlijk ook nog die schiet- en knokpartijen, beenhard en flitsend gefilmd. Heel leuk is het moment waarop Reeves bijna met zijn neus in een gierende grasmaaier wordt geduwd. Ik hoopte natuurlijk stiekem …

Enfin, met zijn moral van ferme jongens, stoere knapen, gebalde vuisten en rokende revolvers lijkt Point Break soms op een western, met zee en strand in plaats van prairie en woestijn en de surfplank als vervanger van het oeroude ros. Cowboys sterven bij voorkeur in het zadel, zoals u weet. Welnu, wanneer agent Reeves eindelijk surfer Swayze te pakken heeft, brengt Bigelow juist de perfecte golf in beeld.

U mag weer drie keer raden, ditmaal hoe Swayze aan zijn einde komt.