The Saw Serie (zouden de beginletters SS toeval zijn?), is inmiddels uitgegroeid tot één van de lucratiefste ondernemingen in de moderne filmgeschiedenis. Producenten dromen van zoiets: een reeks goedkope films rond een onderwerp waarop vrijwel eindeloos kan worden gevarieerd. Het begon allemaal in 2004, met een even bescheiden als spitsvondig horrorwerkje van debuterend regisseur James Wan. Twee louche personen werden door een gek genaamd Jigsaw vastgehouden in een afgesloten ruimte, en konden alleen ontsnappen door zichzelf de meest vreselijke verwondingen toe te brengen. Deel twee volgde al snel, gedraaid door een andere regisseur, Darren Lynn Bousman, met meer personages, maar minder vindingrijkheid. Toch mocht Bousman ook de delen 3 en 4 maken. Die waren wat beter, maar een terugkerende klacht was dat de scenario’s steeds rommeliger werden en de nadruk te veel kwam te liggen op het pure hakwerk.
Voor deel 5 werd Bousmann vervangen door David Hackl (die overigens reed vanaf Saw II aan de serie was verbonden als productiedesigner). Zijn taak was blijkbaar om wat orde in de chaos te scheppen. In dit vijfde deel worden wat losse eindjes van de voorgaande twee delen aan elkaar geknoopt en voorbereidingen getroffen voor een nieuwe start van de serie. Door dit alles krijgen we een film voorgeschoteld waarin twee verhaallijnen parallel lopen: één voornamelijk opgebouwd uit flashbacks, één volledig gesitueerd in het heden. Twee FBI-agenten, Strahm en Hoffman, ontsnappen levend uit het griezelkabinet van Jigsaw, maar de één, Strahm, denkt dat de ander een handlanger van de martelkoning is. De hele film lang gaat hij alle zaken nog eens langs, om te controleren of zijn verdenkingen juist zijn. Daarnaast worden vijf nieuwe slachtoffers onderworpen aan de dodelijke puzzels door een nieuwe handlanger van Jigsaw (is het Hoffman of niet?). Het klinkt allemaal alsof het niet fout kan gaan, maar dit deel vijf wordt door veel fans van de serie gezien als de zwakste aflevering tot nu toe. Daar valt wel iets voor te zeggen: de film komt vanwege de onhandige constructie met verschillende verhaallijnen en flashbacks erg verbrokkeld over en de valstrikken en puzzels waaraan de vijf nieuwe slachtoffers worden onderworpen, spreken niet erg aan (vreemd eigenlijk als je bedenkt dat Hackl oorspronkelijk productiedesigner van de serie was).
Toch scoort Saw V bij mij nog een voldoende. Eén van de redenen is de wijze waarop agent Strahm zich bevrijdt uit de val die is afgebeeld op poster 2 (zie links); twee verdere redenen zijn de tamelijk briljante opening en het dito slot. Beide scènes zijn geïnspireerd op het verhaal The Pit and the Pendulum (De Put en de Slinger) van Edgar Allan Poe, één van de allerbeste griezelverhalen ooit geschreven, over een man die gevangen zit in een put. Boven zijn hoofd hangt een dodelijke slinger die stukje bij beetje naar beneden komt.
