Dit is zo'n beetje de tekst van de theme song. De tekst is een beetje gewelddadig, maar de begeleidende muziek van Bruno Nicolai klinkt erg vrolijk. Ik moet bekennen dat ik het een lekker liedje vind. Mijn vriendin is er iets minder kapot van, want dagen na het zien van de film zong ik het nog.
Dit nummer, Arizona Gun, lijkt bovenal geen serieuze western te beloven. Getuige het humoristische begin van de film is dat een schijnbaar juiste vooronderstelling.
 

Anthony Steffen speelt Arizona Colt, een revolverheld die een paar jaar eerder door Giuliano Gemma werd vertolkt. Nu staat de voorganger niet echt vers in mijn geheugen, maar volgens mij hebben beide films niet veel met elkaar gemeen, behoudens de naam van de hoofdpersoon. Daarenboven verschilt Steffen als acteur wel zo van Gemma, dat vergelijkingen sowieso mank zullen gaan. Derhalve waag ik me er maar niet aan.
 

Hoe dan ook, Arizona Colt en zijn maat Doppio Whiskey, inderdaad een zuipschuit, beleven de nodige avonturen. Er is een ongelooflijke slechterik, een corrupte sheriff, een femme fatale, een flinterdun romantisch subplot en uiteraard een berg gestolen goud. Dat klinkt natuurlijk erg routineus en dat is het ook. Derhalve wens ik over de plot niet al te veel in detail te treden; deze is feitelijk secundair.
 

De komische toonzetting van de film slaat echter om in een redelijk grimmige, om vervolgens te eindigen met het liedje dat ik in het begin van de recensie besprak. Velen zijn niet erg te spreken over het ambivalente karakter van deze spaghetti western. Toegegeven, er is geen sprake van een meesterwerk. Niettemin vond ik de film behoorlijk onderhoudend. Zowel qua vertolkingen, als wat actie betreft wordt er kwaliteit geboden. De bij tijd en wijle inventieve cinematografie is hierbij effectief te noemen. Dat de film op twee gedachten lijkt te hinken, kon mij eigenlijk niet storen. Regisseur Sergio Martino maakte later nog een western, het veel beter ontvangen Mannaja, maar ik prefereer deze film.