Leon is fotograaf van beroep en wacht op zijn breakthrough. Deze krijgt hij na advies van een begenadigd kunstenares, die hem vertelt zijn foto’s nog net dat kleine beetje extra te geven. Om dit te bereiken schuimt hij ’s nachts de straten van New York af op zoek naar interessante plaatjes. In de stad is ook een seriemoordenaar actief. Door toeval weet Leon deze op de gevoelige plaat vast te leggen. Door de politie wordt hij echter niet geloofd. Tegen de zin van zijn vriendin besluit hij daarom zelf achter de moordenaar aan te gaan. Deze blijkt in de laatste metro van de dag zijn slachtoffers te maken. Een bloederige confrontatie is overmijdelijk.
Goede horrorfilms zou je voor het gemak in twee categorieën kunnen indelen. Je hebt de kwalitatief goede films, die een fatsoenlijk plot herbergen, en je hebt de b film met slechte beelden en onsamenhangende verhaallijn. B films met goede plotten willen nogal eens proberen te pretentieus over te komen. Nog erger zijn de kwaliteitsfilm (lees: groot budget) waarvan de plot als een tang op een varken slaat. Dit is het geval bij The Midnight Meat Train. Het verhaal stuitert van de hak op de tak en hangt van de toevalligheden aan elkaar. Dit maakt deze film tot een zeer ongeloofwaardige beleving. Dit was geen probleem geweest, ware het dus niet dat ze zichzelf zo verdomd serieus neemt. De helft van de film wordt gevuld met de carrière- en liefdesperikelen van hoofdrolspeler Leon. De paar aardige scènes waarin het bloed vloeit kunnen niet verbergen dat The Midnight Meat Train een erg zwakke film is. En dat wordt dan op allerlei fora uitgeroepen tot beste horrorfilm van 2008....... snap jij het?
