The Wrong Man opent met een mededeling van regisseur Alfred Hitchcock: “I found a real-life story more terrifying than any fiction... this is it!" Dit in tegenstelling tot alle suspense-films die hij de kijker heeft voorgeschoteld. Een waargebeurd verhaal dus, dat werkelijk anders dan al zijn andere films moet zijn. Alvorens te bepalen of dat zo is, eerst een korte beschrijving van het verhaal van deze film.
Wanneer Manny na een bezoekje aan een verzekeringsmaatschappij terug naar huis keert, wordt hij aangesproken door een aantal agenten. Deze verdenken hem van het plegen van een aantal overvallen. Bij de verzekeringsmaatschappij is hij namelijk door een van de medewerkers herkend. Het bewijs tegen Manny stapelt zich al snel op en hij wordt vastgezet. Tijdens zijn voorwaardelijke invrijheidstelling probeert hij de waarheid te achterhalen, maar alle getuigen die hem onschuldig zouden pleiten blijken overleden te zijn. Ondertussen ontwikkelt Manny’s vrouw Rose psychiatrische problemen, doordat ze niet om kan gaan met de situatie. Tijdens de rechtszaak lijkt ook al het bewijs zich tegen Manny te keren, maar dan wordt plotseling iemand opgepakt die wel erg veel op hem lijkt. Wie van deze beide mannen is de echte overvaller?
Ik zal maar direct met de deur in huis vallen. The Wrong Man behoort absoluut niet tot de beste van Hitchcock’s vele films. Bovendien is hij zeker niet zo bijzonder als de regisseur ons wil doen geloven. Tuurlijk, de film-noir elementen zijn toevoegingen aan zijn oeuvre, maar wezenlijk anders dan een film als Spellbound is deze productie mijns inziens niet. Daar komt bij dat The Wrong Man op een behoorlijk aantal punten weet te verzaken, welke bijna allemaal de schuld van de regisseur zijn. Zo komt het acteerwerk regelmatig zeer onnatuurlijk over en gedragen de hoofdpersonen zich niet zoals normale mensen doen. De scène waarin Manny en Rose afscheid nemen, als zij een psychiatrische inrichting in moet, is hier een goed voorbeeld van. Toch is het acteerwerk an sich niet slecht te noemen. Het lijkt meer door omissies in het script en gebrekkig regiewerk te komen dat de acteurs zich zo wereldvreemd gedragen. Dit geldt ook voor andere gebeurtenissen. In de rechtszaal wordt bijvoorbeeld het beeld opeens op zwart gezet, waarna de zitting is afgelopen. Hoewel zo’n overgang de speelduur wat inkort, komt het nauwelijks geloofwaardig over. Vooral ook doordat de kijker zich verbaasd over deze plotsklaps weggelaten scène. In dit kader is de snelheid van de film ook een belangrijk element. Zelden heb ik namelijk een Hitchcock gezien die zich zo langzaam voortbeweegt als The Wrong Man. Ten slotte wil ik nog een strafkaart uitdelen voor het gemakzuchtige einde van de film, hetgeen als een ultieme anticlimax komt. Verder uitleggen zal ik dit hier niet, maar zoals men weleens zegt: een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Is er dan helemaal niks positief te melden over deze film? Jawel hoor. Zoals gezegd is het acteerwerk niet verkeerd en speelt met name Henry Fonda een prima rol. Ook de muziek is zeer sfeeropbouwend en past bij het camerawerk en de respectievelijk meer of minder dramatische gebeurtenissen die gebracht worden. Toch is dit een film van Hitchcock die niet wil beklijven en die ik derhalve ook niet aanraad.
