Billy Grayson is de zoon van een kolonel van wie ten onrechte wordt aangenomen dat hij een grote roof heeft gepleegd. Wanneer Billy zich in een saloon vol gedupeerden voorstelt als de zoon van de kolonel, wordt hij prompt op een slapstick achtig pak slaag getrakteerd. Billy wil de naam van zijn vader zuiveren, de ware daders achterhalen en het buitgemaakte geld retourneren bij de bank.

Niet veel later ontmoet hij Charro, een voormalig soldaat die met de kolonel heeft gevochten. Charro vertelt Billy dat zijn vader dood is en heeft tevens aanwijzingen die moeten leiden naar de werkelijke dieven. De twee gaan samen op pad om de boel recht te trekken; althans zo lijkt het. Beiden hebben namelijk hun eigen plannetjes...

Dit is een van de dertien westerns die Rafael Romero Marchent in korte tijd regisseerde. Het betreffen meestentijds dan ook films die ogen als lopende bandwerk. Ongetalenteerd was de man niet, wat ervoor zorgt dat de films toch nog zijn aan te gluren. Maar op iets memorabels hoef je zeker niet te rekenen indien je een western van de Spaanse cineast opzet. Dit geldt ook voor Uno a uno sin piedad, dat eigenlijk enkel uitblinkt in middelmatigheid.

Het zijn echter acteurs Peter Lee Lawrence en Guglielmo Spoletini die de kar dusdanig weten te trekken, dat je achteraf toch het gevoel hebt naar iets aardigs te hebben gekeken. Als geen ander weet Lee Lawrence een irritante gast neer te zetten. Spoletini fungeert als de Mexicaanse sidekick die Chico, zoals hij Lee Lawrence liefkozend noemt, continu uit de brand helpt. Spoletini, onder het pseudoniem William Bogart, steelt met zijn aimabele vertolking de show.

De film is feitelijk een flauwe buddy movie, die net geen komedie genoemd kan worden. Veel scheelt het echter niet, want afgezaagde humor en überdomme vuistgevechten bevat de film mijns inziens meer dan genoeg. Voorts is er wat aardig schietwerk en ook nog wat dommige romantiek, waardoor de prent van zowat alle markten thuis is.

De twist op het einde zie je al mijlenver aankomen: De twee vrienden proberen elkaar, omwille van het geld, een naaistreek te leveren. Uiteraard is het de irritantste figuur die met de poet weet weg te komen. Het Spaanstalige vloeksalvo van Spoletini hierop, en tevens het einde van de film, is eigenlijk al reden genoeg om een voldoende uit te delen.