Django en Sartana zijn karakters die hun sporen in de wereld van spaghetti westerns wel hebben verdiend, me dunkt. Troepregisseur Demofilo Fidani stopte het duo in 1970 twee keer samen in een film. De helft van die output heet Arrivano Django e Sartana... è la fine.

Hunt Powers is hier echter een, slechte, grap vergeleken met Gianni Garko (de originele Sartana) en Franco Borelli mag de doodskist van Franco Nero (de originele Django) nog niet poetsen. Maar ach, wie maalt om dat soort details? Ik in elk geval niet. De Engelse titel belooft zelfs een heuse "showdown in the west" met het superduo in de hoofdrol. Als dat voouitzicht niet serieus reet trapt, dan weet ik het ook niet meer.

 

 

"Wat doen die twee eigenlijk samen in een film?", zal de prangende vraag luiden. Welnu, de bende van de gestoorde Burt Keller (Gordon Mitchell) heeft een mooie meid gekidnapt. Die willen ze als wisselgeld gebruiken voor hun vluchtpoging naar Mexico. Het betreft echter de dochter van een rijke kerel, die grif wil dokken voor de veilige terugkeer van dochterlief. Dat vindt premiejager Django wel interessant. Bovendien staat er op de hoofden van de criminelen in kwestie een aardig sommetje. En Sartana? Tja, in deze film is hij een soort Robin Hood. Als iemand in de film vraagt waarom hij nu eigenlijk zo'n goedzak is, krijgt hij het antwoord: "Omdat hij Sartana is, natuurlijk!"
 

 

Burt Keller is de voornaamste slechterik en meteen het meest vermakelijke personage. Burt is de bendeleider, maar als je hem analyseert zul je je snel afvragen waarom iedereen in de bende naar hem luistert. Burt is analfabeet, zeer licht ontvlambaar en kaart met zichzelf. Dat laatste is wellicht niet zo bijzonder, zou je zeggen. Dat is het echter wel indien je pokert met die kerel in de spiegel. Sterker nog: Burt denkt dat die kerel in de spiegel hem bedriegt bij het kaarten. Hij wordt er tamelijk aggressief van. Het feit dat Django en Sartana naar hem op zoek zijn helpt hierbij absoluut niet.
 

 

 

Gordon Mitchell is ronduit hilarisch als Burt Keller. Ik heb me om hem echt kapot gelachen. Lachen deed ik tevens om alle überslechte vuistgevechten, maar met name om al die gasten die worden doodgeschoten. Telkens wanneer het fatale schot zijn impact heeft, volgt er een volslagen onnatuurlijke spastische- en/of acrobatische reactie van de doodgeschotene in kwestie. En dat niet alleen: Na te zijn doodgeschoten wordt er steevast minimaal een meter of tien doorgerold, alvorens nooit meer te bewegen. Heerlijk! 
 

 

 

Ik kan me goed voorstellen dat een film als deze een ware nachtmerrie zal zijn voor heel wat mensen. Wat hier gebracht wordt in slechtheid is, naar mijn mening, echter hogere wiskunde. Nee, sterker nog, dit grenst aan genialiteit. De van andere spaghetti western bijeengeraapte muziek van de uitstekende componist Lallo Gori zorgt hierbij alleen maar voor extra sfeer. En dan heb ik de -maar liefst vier- lekkere blondines die worden uitgerukt nog niet eens besproken...
Je kan nu twee dingen doen. Je gaat op zoek naar deze film, of je doet dat niet. Wat de keuze ook moge zijn, ik heb je gewaarschuwd dat je iets bijzonder slechts te wachten staat.