In een of ander stadje, ik ben de naam ervan reeds kwijt, is een nieuwe burgemeester gekozen. Hierna vindt een aantal ontvoeringen plaats, die een hoop ged kosten. Ene Mormon zit erachter. Deze langharige gast is enkel van achteren te zien en wanneer hij zijn bendeleden toespreekt, doet hij dit vanachter een schilderij waaruit de ogen gesneden zijn. Enfin, voor de kijker lijkt het logisch dat de verliezende kandidaat van de verkiezingen de Mormon is. Maar ja, wat is logica in de wereld van crapmaestro Fidani? Niets, dus. Sartana wordt op de zaak gezet. Mormon voelt het heet worden onder de voeten en schakelt maar liefst vier professionals in om Sartana uit de weg te ruimen: Een spierbundel, een messengooier, een kerel die goed is met de zweep en een vliegensvlugge pistolero. Sartana kan zijn borst nat maken en moet ondertussen ook nog de identiteit van Mormon proberen te achterhalen...

Een vluchtige blik op de naam van de regisseur verraadt al dat het enkel rotzooi kan zijn waarmee we hier van doen hebben. Erg is dat zeker niet in mijn beleving, daar Demofilo Fidani er meestal wel iets leuks van maakt. Zo ook hier, ook al komt de film pas na een half uur op gang. Een hier wel erg blonde Jeff Cameron speelt de titelheld en hij doet dit op volledig nietszeggende wijze. Dit kun je hem echter moeilijk aanwrijven. Het scenario ontbeert namelijk elke fantasie en is slechts een epodisch excuus voor de verscheidene ontmoetingen van Sartana met de specialisten in kwestie die hem dood willen hebben. Die scènes leveren dan wel weer enig vermaak op, het zij gezegd.

Als geheel maakt de onderhavige spaghetti western vrij weinig indruk. Zelfs in de pulp annalen zal er geen plekje voor deze titel worden ingeruimd. Toch weet de film net genoeg te vermaken, maar de kinetische frivoliteit van bijvoorbeeld Fidani's  Savage Guns ontbreekt jammerlijk. De bij elkaar geraapte, reeds bestaande filmmuziek, is in dit kader exemplarisch. Ook jammer is dat Fidani's dochter, het mooiste dat hij ooit heeft gemaakt, niet ten volle wordt benut. Toch ben ik meestal blij met Fidani's films. Ze hebben een soort amateuristische magie over zich, voor zover magie amateuristisch kan zijn. Niet altijd, dat zeer zeker niet, zie bijvoorbeeld het abominabele Django Story, maar hier wel. Enigszins.