We schrijven het jaar 2176 (of daaromtrent): de planeet Mars is gekolonialiseerd, alle atmosferische omstandigheden zijn aangepast aan aardse normen, men kan dus vrij ademend op de planeet rondwandelen, zonder rekening te houden met een lagere zwaartekracht of zuurstofgehalte. Een politieteam wordt uitgestuurd naar de rode planeet om een gevangene genaamd Williams op te halen, die ervan wordt verdacht enkele mensen te hebben onthoofd. Aangekomen in het mijnstadje waarin Williams wordt vastgehouden, blijken alle inwoners te zijn verdwenen, alleen Williams zit veilig in zijn cel…

De opbouw van Ghosts of Mars is tamelijk bizar: we beginnen met wat logischerwijs de slotscène is: met de terugkeer van de enige overlevende van het uitgezonden team, luitenant Ballard (Henstridge), tweede in commando. Ballard wordt voor een onderzoekscommissie geleid en doet haar verhaal. Het script bestaat dus grotendeels uit flashbacks (soms uit flashbacks binnen flashbacks) en kent geen lineair verloop. Stukje bij beetje, uit verzamelde getuigenverklaringen, vernemen we wat er precies op de rode planeet is voorgevallen. De ingewikkelde vertelstructuur lijkt vooral aangewend om het tamelijk eenvoudige verhaal (aardbewoners worden op verre planeet belaagd door bloeddorstige wezens) dynamiek te verlenen. De poging is redelijk geslaagd: het tempo ligt hoog en daarom valt het nauwelijks op hoe bekend alles in de oren klinkt.

Regisseur Carpenter speelt leentjebuur bij de Alien-reeks (vooral de eerste twee delen) en zelfs zijn eigen films als Assault on Precinct 13 en Escape from New York. Maar zo is Carpenter nu eenmaal: zijn Assault on Precinct 13 was feitelijk een adaptatie van zijn favoriete western Rio Bravo, verplaatst naar andere tijd, en deze film, Ghosts of Mars, is een adaptatie van zijn eigen Assault on Precinct 13, verplaatst naar een andere planeet.

Ghosts of Mars werd in 2001 door de kritiek verpulverd en door het publiek genegeerd. Men sprak van een gebrek aan originaliteit, slechte acteurs en hopeloze sets. Over het scenario hebben we het al gehad, en de sets zijn inderdaad niet veel soeps: een miniatuurtrein (die indruk had ik toch), wat bordkarton en rode filters, meer gebruikt Carpenter niet om Mars op te roepen. Maar ach, wie maalt er nu om Mars? Het voormalige model Natascha Hedsridge en de rapper Ice Cube zijn geen echte acteurs maar ze doen hun werk naar behoren. En zeg nu zelf, waar vind je dialogen die ongeveer verlopen als volgt:

Of:

Daarvoor moet je bij John Carpenter zijn. Het bijzondere van Carpenter is dat hij feitelijk een B-filmer is, maar toch vooral in de smaak valt bij fijnproevers: hij is vooral populair onder andere regisseurs, die hem bewonderen omdat hij steeds iets bijzonders uit vrijwel niets weet te scheppen. Ook hier is dat weer zo, al dient gezegd dat Ghosts of Mars niet echt tot zijn beste films kan worden gerekend, daarvoor is het allemaal toch net ietsje te mager en (uiteindelijk) te voorspelbaar.