1685, stormwolken verzamelen zich boven Europa. In Engeland is de goede koning Charles dood en zijn broer James II zit op een erg wankele troon. Het land is verscheurd door verdeelde facties. De ene loyaal aan de koning, de andere trouw aan prins Willem van Oranje, die zich in Nederland bevindt. Terwijl de hertog van Monmouth een leger bouwt en een Engelse invasie plant om het bewind van James II omver te werpen en zijn troon in te pikken, spreek de lord high chief justice Jeffries op eigenaardige en weinig flexibele wijze recht over grote aantallen verdachten, zowel echte als denkbeeldige. Het is een tijd van samenzwering en tegensamenzwering, een tijd van hekserij, wanneer de schaduw van de beul zowel de schuldigen als de onschuldigen verduistert.
Waar vaak, nogal gemakkelijk, wordt aangenomen dat cineast Jesus Franco maar een prutser was, is The Bloody Judge bij uitstek geschikt om als tegenbewijs te dienen. Het betreft hier niet 's mans beste werk, doch cinematografisch is de kwaliteit onmiskenbaar. In beginsel lijkt er zich een standaard, maar degelijke, heksenfilm zoals vele te ontspinnen. Met name het laatste half uur zet de regisseur echter zijn handtekening, zoals het de ware auteur betaamt. De erotische horrorscènes die dit oplevert typeren het werk van Franco. Ze zijn voyeuristisch, speels en een tikje pervers. De Amerikaanse distributeur Blue Underground heeft puik werk geleverd met een zo compleet mogelijke versie van de film, anders had ik deze fragmenten, die niet in de Engelstalige versie zitten, gemist. Met andere woorden: Een versneden versie doet deze film geen recht.
The Bloody Judge lijkt me een goede introductie in het werk van Jess Franco. Zijn stylering is overduidelijk present, zonder dat de film al te 'vaag' is, zoals een aantal van zijn andere films. Het is een vrij toegankelijke film met een redelijk budget. Het geld is goed gespendeerd: Mooie settings en aankleding, een zeer solide cast en uitstekende muziek van Bruno Nicolai tillen de film naar een hoger plan. De achilleshiel van de film, afgezien van het clichématige scenario, is de focus die enigszins ontbreekt. Er lijkt op meerdere paarden te zijn gewed, waardoor het geheel bij vlagen besluiteloos overkomt. Dit zou natuurlijk zomaar kunnen komen door het bestaan van verschillende versies, geboren uit censuur en/of specifieke eisen per land die werden gesteld aan de film. De prent is een co-productie van maar liefst vier landen, een veelheid die een film zelden goed doet. Ondanks de minpunten weet The Bloody Judge zowel te boeien als te overtuigen en is dit een van de fraaiere voorbeelden in de waslijst aan films geregisseerd door Jess Franco.
