Jazz muzikant Jimmy Logan vindt op het strand een aangespoeld lijk. Het toegetakelde lichaam is van Wanda Reed, een dame die Jimmy reeds kende van het tamelijk wild feestje in Istanbul waar ze na een uit de hand gelopen SM spel de dood vond. Jimmy weet niet goed wat echt is en wat niet. Feit is echter dat Wanda vanaf het eerste moment dat hij haar zag niet uit zijn hoofd te bannen is. Jimmy besluit naar Rio te gaan, om aldaar zijn liefde voor de jazz weer op te pikken. Hij wordt er verliefd op Rita en de gevoelens zijn wederzijds. Op een avond wandelt Wanda echter de jazzclub binnen. Jimmy's obsessie voor haar wordt opnieuw aangewakkerd. Wanneer Jimmy zijn jazz speelt, zijn hij en Wanda de enige twee mensen op aarde. Jimmy en Wanda besluiten terug te gaan naar Istanbul. Hier doet Jimmy een aantal bizarre ontdekkingen...
 

 

Hoe goed deze film is kan, in dit geval, eigenlijk enkel blijken uit meerdere kijksessies. Het betreft namelijk geen hapklare, begrijpelijke brok die Jesus Franco de kijker voorschotelt. De eerste keer was ik er in elk geval behoorlijk van onder de indruk. De film biedt een vaagheid die je tegenwoordig enkel in het betere werk van cineast David Lynch aantreft. Sterker nog: Lynch heeft een aantal dingen rechtstreeks uit deze film gehaald. Venus in Furs is een film die niet al te veel ontrafeld dient te worden. Het is meer een audiovisuele beleving, een bewegend schilderij zo je wilt, dan een speelfilm die een verhaal vertelt. Een plot is wel aan te wijzen, daar niet van. De jazz muziek vertelt echter meer dan de spaarzame dialogen. Jimmy's schorre voice over knoopt wat losse eindjes aan elkaar, maar creëert daarnaast ook meer vraagtekens.

Venus in Furs is een visueel en auditef sterke film, met een aangename mysterieuze sfeer. Lynch adepten kan ik deze film zonder meer aanraden. Ikzelf ben erg benieuwd naar een tweede kennismaking, die rap zal volgen op de eerste.