Dit is de meest succesvolle Franse film aller tijden op eigen Franse bodem. Met 20 miljoen bezoekers onttroonde deze komedie van Dany Boon vorig jaar het record van La Grande Vadrouille (1966). In tegenstelling tot bijvoorbeeld Le Fabuleux Destin d’Amelie Poulain (2001) van Jean-Pierre Jeunet, of enkele titels van regisseurs als François Ozon of Luc Besson, trok de film buiten het Franse taalgebied weinig aandacht. Het nadeel van Bienvenue chez les Ch’tis is wellicht dat een zekere kennis van de Franse cultuur en taal gewenst is om van de film te kunnen genieten.

Les Ch’tis zijn de bewoners van de Noord-Westelijke uithoek van Frankrijk, het departement Nord Pas de Calais. De bewoners hebben vreemde namen zoals Boon, Deconick of Vandenhoute en spreken (voor zover ze al geen Vlaams spreken) een dialect dat voor andere Fransen niet is te verstaan. Verder eten ze (volgens die andere Fransen) alle dagen friet en zijn velen van hen om twaalf uur al dronken. Deze streek geldt ook als de koudste, meest regenachtige en lelijkste van het hele land, alleen belangrijk vanwege de ferryboten richting Engeland en de zanger Jacques Brel, volgens velen de grootste Franse zanger van de Twintigste eeuw.  Brel was, zoals u wellicht weet, geen Fransoos maar een Belg.

Philippe is directeur van een postkantoor in de Provence. Omdat zijn vrouw over zwakke zenuwen beschikt, vraagt hij overplaatsing aan naar de Côte d’Azur en doet zich daarbij voor als gehandicapte, aangezien die bij sollicitaties positief worden gediscrimineerd. Het bedrog komt echter uit en voor straf wordt hij overgeplaatst naar Bergues, een voormalig mijnstadje in het hoge noorden. Die omgeving kan nooit goed zijn voor de zenuwen van zijn echtgenote, dus moet Philippe ieder weekend heen en weer reizen tussen Noord- en Zuid-Frankrijk. Tot zijn verbazing blijkt het vrijgezellenleventje tussen de Ch’tis hem wonderwel te bevallen. Ook vertelt hij thuis graag verhalen waarbij hij er nog een schepje bovenop doet: het vriest dat het kraakt daar in het noorden, en er breken om de haverklap epidemieën uit. Op een dag kan zijn vrouw het niet langer aanhoren en besluit uit medelijden met hem mee te reizen naar het noorden …

Regisseur Boon, zelf een Ch’tis, speelt handig in op bestaande vooroordelen, om die vervolgens onderuit te halen. Zo is Brel slecht één keer te horen, als Philippe voor het eerst onderweg is naar Bergues, en dus alle vooroordelen nog koestert. Antoine, de postbezorger, is inderdaad dagelijks om twaalf uur al dronken, en pas halverwege de film ontdekken we hoe dat komt, in een van de leukste scènes van de hele film. Die scène toont ook hoe vriendelijk en gastvrij de Ch’tis in werkelijkheid zijn. En lelijk is de streek ook al niet.: dat wil zeggen, landschappelijk is de regio weinig opwindend, maar de architectuur is er vaak erg fraai en de straten zijn er schoon (in veel delen van Frankrijk is dat wel anders).

Dankzij de film werd de regio compleet gerehabiliteerd, zelfs ‘hip’. Diverse woorden, zoals biloute (makker) en vind(ed)ious of (verdomme) zijn populaire termen geworden, en ook de stinkkaas maroilles is nu overal in Frankrijk verkrijgbaar. De vraag is hoe Nederlandse kijkers die de Franse taal niet (of onvoldoende) machtig zijn zullen reageren. De meeste reacties op forums zijn ondanks alles positief, zo is me gebleken, dus daarom kan ik de film misschien toch met een gerust hart aanbevelen. Echt groots is Bienvenue chez les Cht’is niet, daarvoor zijn de grappen soms wat de dik aangezet. Ook heeft de film even tijd nodig om op gang te komen en zijn de vertolkingen wat wisselvallig. Maar dat neemt niet weg dat het een zeer genietbare komedie is, die gegarandeerd goed is voor een leuke filmavond.