Te midden van de stroom computeranimatiefilms die ons in het laatste decennium heeft overspoeld, is de reeks rond Sid, Manny, Diego en natuurlijk Scrat wat mij betreft een van de leukere. De eerste film viel op door een handige de combinatie van uitbundige en weemoedige grappen, die de productie een licht existentialistisch tintje verleende. Zoals wel vaker het geval is, was de eerste sequel Ice Age: The Meltdown, een tegenvaller: te veel geschreeuw, te weinig wol. Ice Age: Dawn of the Dinosaurs is niet zo goed als het origineel, maar alweer een stuk beter dan deel twee. Er is weer een samenhangend verhaal en er zijn een paar grappen die je echt aan het lachen krijgen. Wie voor de kerst een familiefilm zoekt, kan een slechtere keuze maken.
Ook de weemoed van deel 1 is weer terug, bijvoorbeeld bij Diego, de sabeltandtijger die de laatste tijd niet erg hard heeft getraind en nu vreest dat zijn beste tijd achter de rug is. Het liefst zou hij zich uit de openbaarheid terugtrekken, maar dat is buiten zijn beste vriend Sid gerekend. Ondanks zijn geslacht heeft de luiaard Sid last van moederlijke gevoelens (!), en daarom ontfermt hij zich over een paar eieren die hij onder de grond heeft gevonden (nadat hij door het ijs is gezakt). Probleem: het zijn dinosauruseieren, en de kleine dino’s die uit de schaal kruipen, zijn Tirannosaurus Rexjes. Sid wordt, met zijn kleintjes, door Mama Rex meegevoerd naar een verborgen wereld onder de grond, een waar benedenrijk, waar de dinosaurussen nog steeds de dienst uitmaken, en de T. Rex niet eens het grootste en gevaarlijkste roofdier is. Samen met de twee mammoets Manny en Ellie, zet Diego de achtervolging in. Onderweg maken ze kennis met de wezel Buck, die een oog heeft verloren in de strijd met een vleesetende dinosaurus en daarom op wraak uit is …
Sinds Spielbergs Jurassic Park is het aantal films met dino’s natuurlijk niet meer te tellen, maar het idee van een verborgen wereld waar deze dieren aan uitsterving zijn ontsnapt, hebben de makers ontleend aan schrijvers als Sir Arthur Conan Doyle (de schrijver van de Sherlock Holmes-verhalen) en Edgar Rice Burroughs (de schrijver van de Tarzan-verhalen), die beiden diverse boeken op hun naam hebben staan, waarin dergelijke werelden worden beschreven. Burroughs schreef zelfs een roman Tarzan at the Earth’s Core, waarin het rijk zich eveneens onder de grond bevindt, aan de binnenzijde van de aardkorst. Hoe dan ook: het benedenrijk van Ice Age 3 is een geweldige schepping, sfeervol, kleurrijk en fantasierijk. De dino’s zorgen ook weer voor het broodnodige nieuwe bloed in de reeks: om dwangmatige herhaling te voorkomen, hebben series als deze regelmatig nieuwe personages nodig. De T. Rex baby’s zijn prachtig, en de wezel Buck, met zijn vettig Cockney-accent is een ware aanwinst. Helaas zijn er ook wat nadelen die het eindcijfer naar beneden halen: naast goede grappen, zijn er ook mindere, en sommige daarvan zijn ronduit banaal. De irritante buidelratbroertjes Eddie en Crash die opdoken in deel 2, zijn terug (en even lawaaierig en vervelend als de vorige keer) en bovendien vallen de avonturen van de eekhoorn Scrat dit keer zwaar tegen. In de eerste twee delen waren zijn worstelingen met een eikel leuke intermezzi, maar het blijkt moeilijk om telkens iets grappigs te verzinnen rond datzelfde thema. Hij wordt dit keer verliefd, hetgeen leidt tot een reeks flauwiteiten. Gelukkig lijkt hij aan het slot toch weer te kiezen voor een eenzaam bestaan. Benieuwd wat deel 4 ons zal brengen. Hopelijk keert Buck de eenogige wezel terug.
