Doug Billings gaat trouwen en reist daarom met zijn vrienden Phil en Stu en zijn zwager Alan naar Las Vegas voor een uitgebreid vrijgezellenfeest. De drank vloeit rijkelijk en de volgende ochtend worden de mannen met knallende koppijn wakker in hun hotelsuite. Hun kamer blijkt een grote rotzooi te zijn. Nog snel zien we de slanke benen van een mooie dame die door de deur vertrekt. Verder blijken ook een kip en een tijger de nacht in de kamer te hebben doorgebracht. Een van de mannen is daarnaast een voortand kwijtgeraakt. In een van de kledingkasten van de kamer ligt een mand met daarin een paar weken oude baby. Maar wat misschien wel het grootste probleem is: Doug is verdwenen. De vrienden hebben geen flauw idee wat er de afgelopen nacht allemaal gebeurd is, maar ze willen absoluut proberen om Doug op tijd op zijn bruiloft te laten arriveren. Daartoe zullen ze een tocht door Sin City moeten maken, waarbij de puzzelstukjes langzaam maar zeker op hun plaats vallen. De voorgaande nacht blijkt een stuk wilder te zijn verlopen dan ze oorspronkelijk van plan waren geweest.
Hollywood heeft er een handje van om bewezen succes tot in den treure uit te kauwen. De komedie is het genre waarin dit fenomeen zich misschien wel het meest duidelijk openbaart. Concepten die in de jaren tachtig werkten, worden nu twintig jaar later nog steeds dunnetjes overgedaan. Gebleken succes wordt daarbij vooral gecontinueerd door een vervolgnummer achter de titel te zetten. Toch komt men zo nu en dan met een verrassing op de proppen. Waar deze in Amerika echter een grote schare fans weten te behalen, valt de bekendheid van deze films in Nederland vaak nogal tegen (ik noem een The Royal Tenenbaums, of een Little Miss Sunshine, of een Superbad). Toch zijn er zo nu en dan films die deze hegemonie weten te doorbreken: origineel zijn en een groot publiek bereiken. En als je dan een keer zo’n film te pakken hebt, dan zijn het ook vaak films die je met gemak meerdere keren kunt kijken en al je vrienden gaat aanraden. Wat mij betreft valt The Hangover voor de volle honderd procent in deze categorie.
En nu wil je natuurlijk van me weten waarom dit het geval is…. Tja, en dat is het moeilijke gedeelte van het schrijven van een recensie. Vooral in het genre der komedies, aangezien het verrekte moeilijk is om met originele teksten op de proppen te komen. Wat dat betreft ben ik dus geen haar beter dan het zojuist door mij verguisde Hollywood. Wat ik wel kan zeggen is dat The Hangover er in slaagt om met veel inventieve grappen te komen, waarbij heilige huisjes niet altijd heilig zijn. Men weet met een relatief onbekende cast een overtuigende vriendengroep neer te zetten, waarbij allen verantwoordelijk zijn voor een deel van de komische kwaliteit van de film. Ook is het gegeven waarbij de kijker in het ongewisse wordt gelaten over de plot -de film werkt immers achteruit- eentje die tot de nodige verrassingen leidt. Qua originaliteit weet The Hangover dus echt iets nieuws neer te zetten. Alleen al om die laatste reden moet je deze komedie zeker een keer bekijken. Maar nog meer moet je dit doen vanwege de hoge grappendichtheid. Ik beloof je dat je je niet bedrogen zult voelen.
