Tieners Michael en Sam verhuizen met hun moeder van Phoenix naar Santa Carla (gemodelleerd naar Santa Cruz, CA), om bij hun opa te gaan wonen. De stad is behoorlijk vervallen en zit vol met allerlei tuig en ander gespuis. Bovendien kent ze het hoogste moordcijfer van Amerika. Wat het gezin echter niet weet is dat Santa Carla de thuisbasis is van een groep vampieren. Michael komt via de sexy Star in aanraking met de vriendengroep van David, ongewis dat dit de groep vampieren is. Hij wordt opgejut om bij de groep te komen en raakt hierdoor besmet met het vampierenvirus. Sam trommelt hierop een tweetal vrienden op, die zich hebben opgeworpen als heuze vampierenjagers. Met zijn drieën proberen ze Michael te redden, voordat hij zijn tanden in iemands nek kan zetten. David doet er echter alles aan om Michael zijn eerste moord te laten plegen en Sam en zijn vrienden uit de weg te ruimen.
 

 

The Lost Boys is voor zover ik me kan herinneren de eerste film die ik ooit heb gezien. Niet gek dan dat ik er nogal wat nostalgische gevoelens bij heb (gezellig kinderfeestje, u kent het wel). Na al die jaren had ik dan ook behoorlijk veel zin om deze film eens aan een hernieuwde kijkbeurt te onderwerpen en te bezien of mijn smaak vroeger dezelfde was als tegenwoordig. Laat ik maar voorzichtig stellen dat ik niet teleur ben gesteld, maar dat grootse gevoelens van euforie  ook niet bij me werden opgewekt.
 

 

Waar The Lost Boys mijns inziens het beste in slaagt is het oproepen van een enigszins campy jaren tachtig sfeertje. Een mix van foute muziek en dito kleding enerzijds, anderzijds de typische portrettering van het horrorgenre uit die tijd. Wat dat betreft had Kiefer Sutherland niet beter gecast kunnen worden als hoofdvampier. Ook erg leuk zijn de verwijzingen naar de clichés van het vampierengenre. Goed voorbeeld hiervan is een scène waarin Sam en zijn vrienden de date van hun moeder verdenken van vampirisme en er alles aan proberen te doen om hem te ontmaskeren. Zo voeren ze hem fijn gesneden knoflook onder het mom van geraspte kaas en gooien ze 'per ongeluk' glazen water over zijn broek heen.
  

 

Toch vind ik het geheel allemaal iets te kinderachtig. Wat dat betreft zou de doelgroep van de momenteel populaire Twilight serie wellicht beter uit de voeten kunnen met The Lost Boys. Ook slaagt de film er naar mijn mening nergens in om echt spannend te worden. Zo kun je de uitkomsten van een aantal confrontaties met de vampieren al van mijlenver aan zien komen. Desalniettemin vond ik deze hernieuwde kennismaking met The Lost Boys erg leuk. In sommige gevallen worden jeugdherinnergen verpest door er met een volwassen blik naar te kijken. Dat is hier absoluut niet gebeurd. Een ruime voldoende valt deze film dan ook ten deel. Vervolg Lost Boys: The Tribe uit 2008 heb ik nooit gezien. Of men het origineel na twintig jaar heeft weten te overtreffen kan ik dus niet zeggen. Maar ik gok van niet.