Net als in Alien, is de bedreiging in Predator niet van deze wereld. Maar terwijl in Alien de buitenaardse levensvorm door astronauten wordt opgepikt op een verre planeet, is de roofzuchtige predator een astronaut die een bezoekje brengt aan moeder aarde. Hij is een vertegenwoordiger van een buitenaards ras dat tijdens erg warme zomers op mensen komt jagen, zo leren we van een van de personages. En deze zomer is het vreselijk heet …

Good old Arnie Schwarzenegger is in deze film de leider van een elitekorps, gespecialiseerd in hachelijke operaties achter het vijandelijke front. Hij krijgt de opdracht om in Guatemala gijzelaars te bevrijden uit de handen van plaatselijke guerillas. Die opdracht brengen Arnie en zijn mensen probleemloos tot een goed einde, maar vanaf het begin wordt duidelijk gemaakt dat zij worden gevolgd door een vreemd wezen dat hen vanuit de bomen beloert. Arnie en de zijnen zijn voor geen mens bang, maar …

Predator werd duidelijk beïnvloed door Alien, en zou uiteindelijk met die film worden versmolten in AVP: Alien Vs. Predator. Het eerste halfuur is tamelijk representatief voor de actiefilms zoals ze in de jaren tachtig bij bosjes werden gemaakt, doorgaans met een superspierbundel als Stallone of Schwarzenegger in de hoofdrol. Als de guerilla’s zijn opgeruimd, lijkt de film voorbij. In werkelijkheid begint het dan pas echt, met een paar uiterst bloedige aanvallen van het buitenaardse wezen, dat in alle opzichten superieur lijkt aan de krachtpatsers waarop hij jaagt: zijn fysieke kracht is groter, en zijn wapens zijn geavanceerder en dodelijker. Bovendien beschikt hij over merkwaardige kameleontische eigenschappen, die hem vrijwel onzichtbaar maken voor zijn tegenstanders. Je vraagt je gaande weg af hoe Arnie dit mormel in vredesnaam de baas moet worden. Maar goed, Arnie zou Arnie natuurlijk niet zijn of …

Predator is een heel aardige combinatie van horror en bruut geweld, maar wordt gehinderd door een overmaat van grappig bedoelde one-liners van het type waardoor veel Arnie-vehikels worden gekweld (de bekendste is natuurlijk Hasta la vista, baby uit The Terminator). Deze flauwiteiten zijn zo geestdodend dat men ze beter door een reek biebjes zou kunnen vervangen. Verder zijn de special effects, die indertijd subliem werden genoemd, enigszins verouderd. Het ontwerp van de predator maakt echter nog steeds indruk. Er zijn ook enkele details die in tegenstelling tot de one-liners wel leuk zijn. Zo hebben Arnie en zijn kornuiten een vrouwelijke gijzelaar die (uiteraard) ongewapend is, en daardoor niet door de predator wordt aangevallen: hij jaagt op groot wild, en het moet een beetje sportief blijven.