Dr. Herbert Lyutak werkt voor de politie als profiler en medium. Hij wordt door de smerissen erg gerespecteerd, want hij helpt ze een serie gruwelijke moorden op jongedames op te lossen. Zeven stuks zijn er reeds op steeds dezelfde manier vermoord. Maar Herbert heeft persoonlijke problemen. Hoewel hij getrouwd is met een lekkere vrouw, is hij zo impotent als God in een kamer vol atheïsten. Zijn vrouw houdt van hem, op tamelijk zieke(lijke) wijze zelfs, maar Herbert is gefrustreerd. Het is dan ook hij die verantwoordelijk is voor al die dode jongedames. Dit is overigens geen spoiler, want al in de eerste scène zien we de dokter een geile tiener afslachten.

Dokter Herbert is een beetje schizofreen en denkt de moordenaar te kunnen pakken met zijn geweldige methodes. Hij weet zelfs de plek aan te wijzen waar de volgende moord plaats zal vinden. Op dit moment wil hij zichzelf eigenlijk aangeven, want ergens weet hij dat hij niet normaal bezig is. Maar het enige dat hij doet is een beheerder van een parkeerplaats, slechts een vieze voyeur, erin luizen. En deze vindt dat niet zo tof, dus trekt hij op onderzoek uit. Hij stuit hierbij op gekke dingen in huize Lyutak. De dokter heeft een s.m. kelder en mevrouw Lyutak is bezig de dienstmeid te bewerken, daar deze teveel weet. Terwijl de dokter met de politie aan het kletsen was, vemoordde mevrouw Lyutak namelijk ook een jongedame, om zo manlief vrij te pleiten. Aangezien de parkeerbeambte ervan de schuld kreeg en het bovendien een vriendin van hem betrof, is hij erop gebrand de waarheid aan het licht te brengen...

Renato Polselli schijnt een enorme cultregisseur geweest te zijn. Zo culterig zelfs dat bijna niemand hem kent. Delirio caldo is mijn eerste kennismaking met zijn werk en het smaakt naar meer. Hij heeft hier een giallo gemaakt die zich kenmerkt door vunzigheid en krankzinnigheid, terwijl ik het idee heb dat hij tevens wat zaken aardig in de zeik probeerde te zetten. Zo is er de façade van de gerespecteerde dokter, die een volslagen maniak is, hebben we een absurdistische persiflage op de hysterische huisvrouw en wordt en passant het politiekorps te kakken gezet. En wellicht het belangrijkst: Alle vrouwen in de film dragen minirokjes en moeten (derhalve?) worden afgeslacht.

Hoewel ik meteen al raadde dat de vrouw van de dokter de tweede moordenaar was, komt de film toch met genoeg verrassingen op de proppen. De merkwaardige erotische dromen van de vrouw, haar lesbische minnares en de s.m. kelder zijn hiervan een paar voorbeelden. De film gaat hiermee zwaar over de top, hetgeen hilarsche fragmenten oplevert. Met Delirio caldo heb ik me in elk geval kostelijk vermaakt. Filmliefhebbers die goede smaak ontberen kan ik de film dan ook van harte aanbevelen.