Ruth, een rijke milf, wil scheiden van haar man Michel. Ze is namelijk gevallen voor de charmes van de antrekkelijke Paul. Michel accepteert dit gelaten. Ruth kan haar geluk niet op met haar nieuwe vlam. Maar als ze een keer de auto pakt, werken de remmen niet. Ze ontsnapt aan de dood. Ze is opnieuw bijna dood wanneer ze gaat snorkelen en de uitrusting niet in orde is. Aangezien het de auto en de scuba gear van Paul betreft, begint Ruth te vermoeden dat Michel haar nieuwe geliefde wil vermoorden.

Ze komt er daarentegen achter dat haar man, tezamen met haar nieuwe vriend en diens werkelijke vriendin, het plan hebben opgevat om haar te vermoorden. Het zal op een zelfmoord moeten gaan lijken, waardoor Michel een leuke erfenis tegemoet zal zien, welke hij zal delen met zijn misdadige partners. Hoewel ze in eerste instantie overmand is door liefdesverdriet, weet ze het trio een koekje van eigen deeg te geven...
 

Ik ben niet de eerste die de vergelijking trekt met Umberto Lenzi's giallo Orgasmo, die twee jaar eerder werd gemaakt. Wat de plot betreft is er namelijk behoorlijk leentjebuur gespeeld bij die film. Voorts maakt La volpe dalla coda di velluto duidelijk dat regisseur José María Forqué niet over het vakmanschap van Lenzi beschikte. 

De film opent sfeervol met gestyleerde opening titles. Vervolgens wordt er gekozen voor een laag tempo om de karakters uit te diepen. Dit gebeurt op aardige wijze, hoewel er qua handeling niet bijster veel gebeurt. Maar niksende figuren met opde achtergrond de Côte d'Azur; dat heeft wel wat. De score van Piero Piccioni, een soort jaren '70 lounge muziek, vult dit sfeertje uitstekend aan.

De film wil echter nauwelijks van de grond komen en neemt op het einde niet echt een wending die je overrompelt. Bovendien worden de meeste ideeën matig uitgevoerd. Zo lijken de afpersing van Ruth en de lesbische ondertonen enkel toegevoegd om de tijd te vullen. Met name van dat laatste had ik, uiteraard, graag iets meer gezien. Een kniesoor zal opmerken dat eigenlijk de hele film slechts opvulling is en daarvoor valt op zich wel iets te zeggen. Nochtans vond ik het geen vervelende kijkervaring. Relaxed is een typering die er goed bij past, maar de prent is te onorigineel en te loom om van een goede film te spreken.