Laat ik eens met het goede nieuws beginnen: De jazzy muziek van Piero Piccioni mag er wezen! Maar het is zo ongeveer het auditieve equivalent van een bos bloemen in een latrine. Leuk hoor, maar de schijtgeur overheerst.

In deze zeer knullige giallo is een psychopaat actief die te werk gaat als Jack the Ripper. Hij vermoordt hoeren en andere vrouwen met een mes. Eventjes denken de heren van Scotland Yard zelfs dat de dader niemand minder is dan Jack the Ripper zelf:
"Maar dat kan toch niet, die is al lang dood"
"Ja. Of heel erg oud"
Een mooie voorbeeld van de abominabele dialogen in deze film, me dunkt.
 

 

Bijna de hele film dient de kijker te geloven dat het personage dat door Paul Naschy vertolkt wordt de dader is. Maar dat kan helemaal niet, want hij heeft altijd een alibi. Maar volgens Scotland Yard is dat alleen maar meer reden om hem te verdenken. Huh?

Deze film deed me een keer erg hard lachen. Op zoek naar wat Londense straatimpressies wordt er in een druk stukje van de metropool een camera aangezet door de makers van de film. Het resulteert in een hilarische scène: Verscheiden mensene willen niet in beeld en duiken weg of houden een krant voor hun hoofd om niet herkend te worden. Ik geef ze geen ongelijk. Je zou maar in een film van José Luis Madrid terecht komen. Da's toch niet iets waarover je opschept tijdens high tea.

De film is een slappe hap; een volkomen ongeïnspireerde giallo die geen verrasingen biedt. Bovendien worden de moorden bijna lethargisch gebracht en is het gekeuvel van de Scotland Yard figuren ook al niet om over naar huis te schrijven. Paul Naschy doet nog zijn best, maar een geweldige acteur was hij niet; althans in ieder geval niet voor deze rol. Nee, laat die man maar een weerwolfpak aantrekken. Bovendien is het Engels van de Spanjaard praktisch onverstaanbaar. Brrr... Snel vergeten deze film.