We zijn in spaghettiland, dus wee je gebeente! De verschrikkelijke revolverheld Django heeft zijn zinnen gezet op een berg goud dat zich in een fort bevindt. Samen met drie anderen gaat hij het fort beroven: Een gewiekste professor, een voormailg militair topfiguur en een vrouw, ingepalmd door de professor, die immer haar fraaie decolleté laat zien. Wellicht klinkt dat al als een reden goed genoeg om de prent te aanschouwen, maar ik beschreef slechts de helft van de plot. De andere helft is namelijk de nasleep van de beroving. Deze is minstens zo interessant, daar de rovers elkaar continu proberen te bedriegen...

 

 

Deze spaghetti western van Roberto Bianchi Montero doet niet moeilijk over waar zo nu en dan de mosterd wordt gehaald, namelijk bij cineast Sergio Leone en componist Ennio Morricone. Maar, beter goed gejat, dan slecht verzonnen. Ik vind het, hier in elk geval, weinig storend dat diverse ideeën bekend voorkomen. De uitvoering is namelijk niet verkeerd. Met name de muziek van Gosy en Mario Capuano weet het meeslepende effect te bereiken waartoe de bekende western scores van Morricone ook in staat waren. Een trompetje hier, wat simpele akkoorden daar, maar het past allemaal perfect. En de deuntjes zitten nog steeds in mijn hoofd.
 

 

Waar de prent begint als een film over een overval, en daar ook flink de tijd voor uittrekt, zijn het na deze spannende overval leugen en bedrog die voor het vermaak moeten zorgen. Wegens het bovengemiddelde acteerwerk en het feit dat er voldoende vaart in wordt gehouden, slaagt men in deze opzet. Ik vind de tweede helft dan ook minstens zo boeiend als de eerste.

De film herbergt een aantal goede tot uitstekende scènes. Zo is het fragment waarin hoofdrolspeler Maruice Poli, hier onder de alias Monty Greenwood, zich verkleedt als priester om een stuk of zeven slechteriken in de luren te leggen een van de hoogtepunten. Ook het pessimistische einde, dat visueel erg sterk is, mag er zijn.