Wetenschapper Peyton Westlake is bezig met een revolutionaire uitvinding, waarmee je menselijke huid kan namaken. Erg handig voor bijvoorbeeld gezichtstransplantaties of het maken van organen. Zijn vriendin Julie wordt lastig gevallen door een groep criminele vastgoedontwikkelaars, onder leiding van Robert G. Durant, die een vertrouwelijk papier van haar willen hebben. Op een dag komen ze bij Westlake -die zijn lab aan huis heeft- langs, jatten ze het betreffende papier en mishandelen ze hem op gruwelijke wijze. Bovendien laten ze het huis ontploffen, als ware het een gasexplosie geweest. Op het nippertje weet hij deze aanslag te overleven.
 

Hij belandt in het ziekenhuis, waar de artsen met een nieuwe techniek zijn zenuwen uitschakelen, zodat hij geen pijn van de brandwonden meer voelt. Nadeel van deze techniek is echter dat zijn emoties, met name woede, veel sterker worden. Omdat door de explosie zijn gezicht volledig verminkt is geraakt, durft Westlake zichzelf niet meer aan zijn vriendin te laten zien. Hij doet alsof hij dood is en trekt zich terug in een afgelegen laboratorium. Hier werkt hij aan een replica van zijn gezicht. De techniek is echter nog niet voldoende doorontwikkeld, waardoor de gecreëerde maskers na 99 minuten uit elkaar vallen. Ondertussen windt hij doeken om zijn gezicht en met dit nieuwe uiterlijk zweert hij wraak op de criminelen die hem zijn normale leven hebben ontnomen. Zijn nieuwe emoties blijken hiervoor een handig hulpmiddel te zijn.
 

Na de successen van de eerste twee Evil Dead films, wilde Sam Raimi zich aan de regie van een superheld als The Shadow of Batman wagen. Hij kon de rechten op beide figuren echter niet krijgen. Daarop besloot hij zijn eigen superheld, genaamd Darkman, te creëeren. Dit karakter heeft een drietal verfilmingen gekregen. Naast het voorliggende Darkman zijn dat Darkman II: The Return of Darkman (1995) en Darkman III: Die, Darkman, Die (1996). Raimi heeft overigens alleen de regie van de eerste film op zich genomen.
 

Wat het meest opvalt aan Darkman is het rauwe sfeertje. De film speelt zich vaak af in donkere settings, zonder dat dit vervelend wordt. Ook weet acteur Liam Neeson aan de protagonist een geloofwaardig karakter van woede, wraak en frustraties mee te geven. De kleine momenten van (weliswaar flauwe) humor zorgen er bovendien voor dat deze film niet te serieus wordt. Ook dient er lof te worden gegeven aan het camerawerk, dat bijwijlen erg inventief is. Minder punt is onder andere het matige acteerwerk dat in de meeste bijrollen wordt neergezet. Vooral de slechteriken komen er bekaaid vanaf met de stereotypes die ze moeten spelen. Daarnaast is het verhaal van deze film weinig opzienbarend en wordt er een aantal gebaande paden uit de superheldenfilm afgelopen, zonder een voet ernaast te zetten. Toch wist Darkman op mij een positieve indruk achter te laten. Geen memorabele prent, maar absoluut de moeite om eens te kijken.