The Dirty DozenDe ‘dirty dozen’, het smerige dozijn uit de titel, zijn twaalf veroordeelde misdadigers, die in volle oorlogstijd worden geselecteerd voor een smerig klusje achter de vijandige linies. Als ze slagen in hun opdracht, zal hun straf worden kwijtgescholden. De opdracht is echter zo hachelijk, dat wordt verwacht dat geen van hen het zal overleven.
Dit is wellicht de meest geïmiteerde film in de geschiedenis. Het basisidee voor de film werd opnieuw opgepikt voor diverse Amerikaanse producties, en in Italië werden minstens een dozijn (misschien wel twee dozijn) films gedraaid, die hetzelfde verhaal vertelden, over een groepje uitschot dat in volle oorlogstijd een ‘onmogelijke’ opdracht tot een goed einde moet zien te brengen. De meeste van die films (Amerikaans of Italiaans) waren best vermakelijk, maar geen van hen haalde het bij deze klassieker van Robert Aldrich uit 1967.
The Dirty Dozen begint met een executiescène: Kolonel Reisman kijkt toe hoe een soldaat wordt opgehangen. Tijdens de executie begrijpt hij plots wat voor personen hij nodig heeft voor zijn speciale missie: mensen die niets te verliezen hebben (omdat ze ter dood zijn veroordeeld) enkel iets te winnen (een kans, hoe klein ook, om te overleven).
Reisman moet een speciaal commando zien klaar te stomen voor een aanval op een kasteel in bezet Frankrijk, aan de vooravond van de geallieerde invasie in Normandië (D-Day). In het kasteel viert een groep hoge Duitse officieren feest met hun echtgenoten, en de Amerikaanse legerleiding wil vlak voor de invasie de Duitse legerleiding verzwakken, door zoveel mogelijk officieren te doden. De cynische symboliek van de openingsscène, wordt weerspiegeld in de finale, tijdens de koelbloedige executie van de Duitse officieren en hun echtgenoten, die zijn opgesloten in de schuilkelder van het kasteel. De executie vindt plaats door tientallen granaten door de luchtkokers te laten vallen, en deze vervolgens tegelijkertijd tot ontploffing te brengen, zodat de slachtoffers letterlijk zullen worden geroosterd. Zoals veel grote producties uit de jaren zestig, duurt The Dirty Dozen lang, zo’n tweeënhalf uur. Het tempo ligt laag, maar de film is nooit saai. Het slot, met de aanval op het kasteel, is adembenemend. Lee Marvin is geweldig als de onverzettelijke Reisman, en de dirty dozen worden gespeeld door sterren uit die dagen: topacteurs zoals Donald Sutherland, John Cassavetes en Telly Savalas. Ze worden aangevuld met enkele voormalige sportster (Jim Brown) en zanger (Trini Lopez, van de wereldhit If I had a hammer). Iedereen is in topvorm, behalve Lopez, want die kon niet acteren. Aldrich bedacht een leuke oplossing: Lopez is de eerste van de twaalf die overlijdt, nog voor de show begint, bij de dropping in Frankrijk.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
    |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
