Ex-agent Frank Castle is jaren geleden zijn familie kwijt geraakt bij een aanslag door de maffia. Hij heeft deze aanslag zelf ternauwernood overleefd. De instanties denken echter dat hij dood is, waardoor hij een leven in de schaduwzijde van de maatschappij heeft gekregen. Zijn verblijfplaats hebbende in de riolen van zijn stad, is hij op een missie om alle georganiseerde misdaad uit te schakelen. Hiertoe vermoordt hij gangsters en vernielt hij hun eigendommen waar mogelijk. In de laatste vijf jaar heeft hij dan ook al 125 van deze figuren omgelegd, wat hem de bijnaam The Punisher heeft opgeleverd.

Omdat de maffia door Castle’s toedoen behoorlijk is afgezwakt, is plotseling Lady Tanaka op het toneel verschenen. Deze yakuza-dame is voornemens om alle eigendommen van de maffiafamilies over te nemen. Om haar wil extra kracht bij te zetten, ontvoert ze de kinderen van de maffialeiders. Gianna Franco, een van deze leiders en gezworen vijand van Castle, ziet nog maar een mogelijkheid om zijn zoontje terug te krijgen. Hij zoekt contact met The Punisher en samen nemen ze het op tegen de yakuza.
 

Amerikaanse actiepulp met Zweedse krachtpatser Dolph Lundgren, zoals deze alleen in de jaren tachtig gemaakt werd. The Punisher is een verfilming van de gelijknamige actieheld van Marvel Comics. Doordat The Punisher geen krachten heeft zoals de meeste superhelden, is deze film rond zijn persoon nog meer een gewone actiefilm dan andere films in dit genre. Bij The Punisher is er bovendien geen sprake van een held in de ware zin van het woord, maar eerder van een antiheld. Zijn missie is dan ook even eenvoudig als het verhaal van deze actieprent: wraak, het liefst met zoveel mogelijk kogels en/of vuistslagen. Wat dat betreft doet deze film precies wat ie belooft.

Echt spannend wordt het echter nooit. Het acteerwerk is van een belabberd niveau en draagt niet bij aan een overtuigende rol voor de hoofdrolspeler. Grafisch is deze film bovendien hopeloos gedateerd. De kogelregens weten zo nu en dan wel een glimlach op het gezicht te toveren. Als The Punisher alle aanwezigen in een illegaal casino heeft neergeschoten, richt hij zijn wrevel tegen de gokautomaten. Bijna een volle minuut zien we hoe deze eenarmige bandieten kapot worden geschoten. De ernst is op dit soort momenten van het gezicht van Lundgren af te lezen. Dit soort semikomische momenten zijn echter slechts mondjesmaat aanwezig. Het is niet voldoende om deze film te redden van de troep die ze in feite is. Toch biedt The Punisher een zekere vorm van vermaak, waarvoor in ieder geval het adagium ‘verstand op nul en genieten maar’ geldt.

In 2004 en 2008 zijn er overigens ook nog films over The Punisher verschenen, die niet gezien moeten worden als officiële vervolgen op deze rolprent.