Dalkomhan insaeng (A Bittersweet Life)Deze gangsterfilm is één van de beste films uit de zogenaamde New Wave van de Koreaanse cinema. Het is tevens (en dit werd door de meeste critici over het hoofd gezien) een kritische allegorie over de Zuid-Koreaanse maatschappij en de daarin heersende moraal. Het hoofdpersonage, Sun Woo, is een zware jongen in dienst van een machtige gangster genaamd Kang. Hij is ook een yuppie die zich designer kleding kan veroorloven, plus een luxueus appartement, voorzien van alle gemakken, dat uitziet over de stad. Probleem: de jongen heeft nooit liefde gekend. Zijn baan is zijn leven, een privé-leven heeft hij eigenlijk niet. Wat je noemt een bittersweet life.
Kang vraagt zijn hulpje op een dag om zijn jonge vriendin te schaduwen, omdat hij vreest dat ze een affaire heeft met een jongere man. Als Sun Woo ontdekt dat het meisje, Heesoo, inderdaad een vriendje voor Kang verborgen houdt, weigert hij beiden te doden, zoals Kang had gevraagd. Terwijl hij Heesoo schaduwde, is hij zich bewust geworden van de leegte in zijn leven. Later ontdekken we dat het meisje totaal onbelangrijk was voor Kang: of ze dood is of nog in leven, kan hem niks schelen, maar Sun Woo heeft de heersende morele code gebroken, en moet dus sterven … Veel Koreaanse intellectuelen voelen zich ongelukkig met de ontwikkelingen binnen de Koreaanse samenleving, die door hen wordt ervaren als leeg en koud, ondanks de welvaart die zij haar burgers schenkt. Regisseur Kim-Ji woon is blijkbaar één van hen. Sun Woo fungeert in de film als een metafoor voor de jonge, ontevreden generatie, die niet langer in de pas wil lopen van de verstikkende maatschappelijke orde, geschapen door de generaties vóór hen. Deze jonge mensen zijn rijk maar ongelukkig, hun leven is tot in de puntjes geregeld en mede daardoor wordt het als doelloos ervaren. De opdeling van het land speelt in dit alles een belangrijke rol. De eenzaamheid en kilte van Sun Woo’s bestaan wordt onderstreept door de slotscène, een flashback, waarin we Sun Woo zien schaduwboksen voor het raam van zijn appartement, terwijl hij uitziet over de miljoenenstad, en denkt aan het enige geluk dat hij ooit heeft gekend: de glimlach op het gezicht van een musicerende Heesoo, nadat hij haar naar een recital had geëscorteerd. Deze scène doet sterk denken aan de slotscène van Martin Scorsese’s Raging Bull, ook een film over een maatschappelijk geslaagd personage dat in zijn privéleven volstrekt is mislukt (de bokser Jake La Motta). Scorsese blijkt toch al een belangrijke inspiratiebron te zijn geweest, want het script doet vaak denken aan Taxi Driver, met Sun Woo als een Koreaanse tegenhanger van de door Robert De Niro gespeelde taxichauffeur die de stad wil reinigen van het uitschot dat een onschuldig meisje in het verderf heeft gestort. In beide gevallen is de verhouding van de hoofdpersoon tot het vrouwelijke personage zuiver platonisch: de vrouw is onbereikbaar, staat voor alles wat in een koude, afstandelijke wereld verloren gaat. Bij dit alles lijkt de opening overigens weer meer op Hitchcock’s Vertigo, een film die ook al een onbereikbare vrouw als personage telt. A Bittersweet Life is een film die de tijd neemt. Als kijker kost het enige inspanning om in het verhaal te geraken, maar wie zich deze kleine moeite getroost, wordt daarvoor ruimschoots beloond. Zoals veel recente Koreaanse films is A Bittersweet Life ongenadig gewelddadig, maar dankzij de zorgvuldige, haast poëtische enscenering en onnadrukkelijke stijl van filmen, komt het geweld nooit stuitend over.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
  |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
