Johnny heeft net twaalf jaar in de bak gezeten voor een moord die hij niet heeft gepleegd. Wanneer hij thuis komt, ontdekt hij dat zijn broer Sartana zich heeft ontwikkeld tot de schrik van de omgeving. Met zijn bende maakt Sartana de plaatselijke bevolking hun geld afhandig en boezemt hij ze angst in met zijn psychopathische gedragingen. Moeder vindt dat de twee maar met elkaar moeten leren leven, daar ze immers broers zijn. Maar een confrontatie tussen de goede en de slechte broer is onvermijdelijk...

Regisseur Alberto Cardone draaide acht westerns. Mille dollari sul nero (internationale titel: Blood at Sundown) is naar mijn mening zijn beste. De film heeft alles wat je van een spaghetti western mag verwachten: Aansprekende personages, actie en wraak. De muziek is redelijk tot goed en de acteurs zijn in goede doen. Dit geldt met name voor Gianni Garko die de gestoorde Sartana vertolkt, maar ook Sieghardt Rupp is uitstekend gecast als Sartana's handlanger. Anthony Steffen heeft ook weer eens een hoed opgezet en dat is bij deze acteur ongeveer alles wat je krijgt, maar het voldoet in ruime mate.
 

 

Productietechnisch is de film helemaal niet zo bijzonder en dat is de plot evenmin. De film voelt echter gewoon goed aan en doet een aantal dingen net even wat anders. Een voorbeeld hiervan is de Aztekische schuilplaats van Sartana. Het slaat natuurlijk nergens op, maar visueel werkt het. Ook is de moeder van de broers goed, zelfs boeiend, uitgediept. Ook het personage Jerry (Roberto Miali) is het vermelden waard, een jongeman die zijn spraakvermogen heeft verloren en nu spreekt met dynamiet in plaats van zijn tong.

In Duitsland heet deze western simpelweg Sartana. Naar verluidt zag acteur Gianni Garko de Duitse poster die hem zo beviel dat hij het karakter, of althans diens naam, wilde laten terugkeren. Dit zou de Sartana worden die het bekendst is: Een soort James Bond in het wilde westen. Afgezien van de naam, de setting en de vertolker hebben beide Sartana's geen overeenkomsten.