Spirito Santo is een aparte kerel. Een flamboyant personage zoals je ze enkel in spaghetti westerns aantreft. Gekleed in het wit, met een nog wittere duif als kompaan, mengt hij zich in de Mexicaanse revolutie. Natuurlijk helpt hij die arme Mexicanen door flink wat soldaatjes af te knallen, maar het is hem vooral te doen om een berg goud van een Mexicaanse generaal...

Regisseur Giuliano Carnimeo en acteur Gianni Garko verblijdden eerder met enkele Sartana films, dus dan zou deze film er ook wel moeten ingaan. Helaas is dit niet het geval.

His Name Was Holy Ghost (de Engelse titel van de prent) weet, wat de actie betreft, nog wel te vermaken. De hoofdpersoon knalt tientallen slechteriken af. Er zijn tevens genoeg explosies. De hoeveelheid actie voldoet, al is het gebodene nogal repetitief van aard. Maar ach, daar maal ik niet om. Bovendien heeft Spirito Santo zo nu en dan vernuftige trucjes in huis. Met name het verblinden van zijn vijanden door middel van spiegels in de voering van zijn jas is een inventieve vondst.

Ware het enkel een film geweest met de nadruk op actie en met een afwezigheid van slechte humor, dan had er zeker een voldoende ingezeten voor His Name Was Holy Ghost. Hoewel er flink wat mensen worden afgeknald ligt de hoeveelheid vreselijke grappen echter beduidend hoger dan de lijkenteller.

Ik heb geen enkele keer kunnen lachen om datgene dat in deze film voor humor moet doorgaan. De grappen zijn domweg afgrijselijk en pijnlijk ongrappig. Het aantal grollen neemt gaandeweg alleen maar toe, waardoor de film tegelijkertijd slechter en slechter wordt.

Vervelende ongein dus. Erg jammer, daar het begin iets leuks lijkt te beloven. Vooral de scène waarin Spirito Santo zijn entree maakt en waarin verwezen wordt naar Het laatste avondmaal is sterk te noemen. Jammer genoeg bedriegt de schijn en is Spirito Santo slechts een gewone sterveling die luistert naar de naam Harold en gaat het met de film vanaf dat moment alleen maar bergafwaarts.