Uiterst lompe giallo van Lucio Fulci, die hier met behulp van de botte bijl zijn cynisme de vrije loop laat. Mocht je op zoek zijn naar een gewelddadige giallo, dan bij je bij deze bloederige affaire aan het juiste adres. De vrouwen die het loodje leggen in deze film worden gruwelijk toegetakeld op alle mogelijke manieren die je met een mes kunt bedenken. Ze worden gestoken, gesneden, gefileerd en gescalpeerd. IJzingwekkende schreeuwen van doodsangst en bloedfonteinen zijn het gevolg.
 

Wat verder opvalt is dat geen van de -zowat stuk voor stuk perverse- personages sympathiek is. New York en zijn bewoners worden neergezet als onaangenaam, groezelig en gevaarlijk; een benadering die doet denken aan het werk van de Amerikaanse cineast Abel Ferrara, met name diens The Driller Killer en Fear City. Maar Lucio Fulci ontbeert hier zelfs de minste fijnzinnigheid en nuanceert niet, iets waar Ferrara nog wel op te betrappen valt.
 

 

Naast het feit dat de moordenaar een behoorlijke sick fuck is vanwege zijn overdreven gruweldaden, is hem iets anders macabers meegegeven: Hij kwaakt als een eend wanneer hij reepjes maakt van hoeren en andere vrouwen. Ook vindt hij het leuk als Donald Duck aan de telefoon de politie uit te dagen. Ik zal zijn motivatie, noch zijn identiteit, verklappen. Die zijn, zoals gebruikelijk in gialli, tamelijk vergezocht. Die twee zaken hielden mij als kijker niet echt bezig. Het zijn de perverse moorden en de groezelige Big Apple sfeerimpressie die het bij deze prent moeten doen. Wat dat betreft is de film (over de top) in orde en memorabel. Voor de rest vallen er bijzonder weinig kwaliteiten te ontwaren in deze Italiaanse productie die enkel lompheid hoog in het vaandel lijkt te hebben staan.